หน้าเว็บ

วันพุธที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560

แฟนแร็ปเปอร์ #taeten - EP 3

แฟนแร็ปเปอร์ #taeten
EP 3 – ฝึกจังหวะ ทำนอง

            “เตนล์ พรุ่งนี้จะไปเอนนานาแล้ว ไม่ซ้อมบทกับพี่แทยงอ่ะ” เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน พูดออกมา โดยองเดินถือผลไม้สับในจานโลหะออกมจากตู้เย็น มานั่งอยู่ข้างเตนล์ที่ขีดซ้ายไปขวา วงกลมล่างทีบนที เพราะสคริปต์ของรายการที่จะพรุ่งนี้ เพราะได้รับคำเชื้อเชิญจากสองดีเจที่ทำงานในรายงานนั้น

            “ทำไมต้องไปซ้อมด้วยอ่ะ” ความจริงก็แค่ท่องๆไปแล้วก็ดูว่าตรงไหนควรพูดอะไร ไม่ควรพูดอะไรก็ได้แล้ว ไม่เห็นเหตุจำเป็นต้องไปหาคนผมชมพูอะไรนั้นด้วย

            “ก็แล้วแต่นายอ่ะเตนล์ ฉันไปนอนแล้ว”

            สิ้นสุดเสียงจากเพื่อนที่มีหน้าเหมือนกระต่ายนิดหน่อยกึ่งไปทางมาก เตนล์ก็เอาตัวเองมาอยู่หน้าห้องนอนของแทยงและจอห์นฮยอง ตอนนี้พี่ใหญ่ชิคาโก้ยังไม่กลับมา แต่แสงลอดมาจากช่องใต้บานประตูก็ทำให้ลมหายใจอยู่ตรงหน้าประตูนั้นกำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

            กำปั้นของเจ้าชายแห่งรอยยิ้มที่แฟนคลับของเขาเรียกเขากำลังจะถูกเคาะลงไป สองสามทีเพื่อให้รอให้อีกคนในห้องอนุญาต เมื่อไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ จึงค่อยๆหมุนกลอนเข้าไปในห้อง เตียงที่อยู่คนละฟากของห้องมีเพียงโคมไฟเดียวที่สว่างอยู่และข้างๆที่มีคนสักคนนอนพิงหมอนกอดอกหลับตาเหยียดขาอยู่

            ข้างๆขาของแทยงมีกระดาษหลายใบเดาว่าคงเป็นสคริปต์รายงานนั้น เตนล์กำลังประมวลความคิดว่าจะเดินเข้าไปปลุกหรือออกไปข้างนอกดีเพราะจะได้ไม่กวน แต่ความอยากรู้อยากเห็นของร่างบางก็ทำให้เตนล์ก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้เตียงของคนปิดเปลือกตาอยู่ แล้วนั่งลงบนเตียงหยิบแผ่นสคริปต์ขึ้นมาดูแล้วเทียบกัน

            “ก็เหมือนกันนี่น่า ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างเลย” เตนล์ยิ้มออกมากับความน่ารักของพี่ชายผมชมพูที่มีรอยขีดไม่ก็วงไว้ว่าตรงที่ตัวเขาจะเป็นคนพูดแล้วควรพูดเสริมอย่างไร แม้บางประโยคก็ทำให้เตนล์ยิ้มมากกว่าเดิม

            “ยิ้มกับกระดาษก็เป็นหรอคนเรา..”

            !!!

            “พี่แทยง!..” ใบหน้าจมูกโด่งรั้นรับกับปากกระจับอมชมพูหันไปปะทะกับสันจมูกของอีกคนที่มีรอยแปลกข้างตา แสงน้อยนิดในห้องสี่เหลี่ยมกำลังทำให้เตนล์มองเห็นไม่ค่อยชัดว่าคนพี่กำลังทำอะไร จ้องนานจนแทยงโน้มเข้ามาหอมแก้มเตนล์ฟอดใหญ่ ก่อนเตนล์จะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่แขนก็ถูกมือคนสูงกว่าดึงลงมาทำให้ก้นใหญ่ของน้องหน้าหวานหล่นลงบนหน้าขาพี่ชายทันที

            “เขามาทำอะไร..หืม..” เพราะกลิ่นหอมของเจ้าตัวเป็นเอกลักษณ์ แทยงจึงรู้ว่าเป็นเตนล์และถูกปลุกจากการที่อีกคนขยับตัวแรงพร้อมเสียงหยิบกระดาษนั้น

            “ก็ซ้อมสคริปต์ไงครับ..” ใบหน้าหวานนั้นกำลังเผชิญกับดวงตาของพี่ชายที่กำแขนเขาไว้ไม่ให้ไปไหน นั่งบนตักอีกคนไปมองตาอีกคนไป กระดาษที่มีข้อความหล่นไปที่พื้นห้องหมดแล้ว คนพี่นั่งขัดสมาธิในขณะที่เตนล์ไม่รู้จะจัดตัวเองยังไงดี

            “จะซ้อมทำไม ปล่อยไปตามธรรมชาติสิแบบที่เตนล์กับพี่พูดกัน...” เขายังไม่ได้สนใจรายละเอียดชุดนอนของเตนล์เลย ลายหมีสีฟ้าตัวเล็กๆเต็มไปหมดบนชุดกางเกงขายาวเสื้อมีกระดุม

            “แต่ก็ต้องซ้อมอยู่ดีนะครับพี่แทยง”

            “มาฝึกอย่างอื่นดีกว่านะครับ...” มีใครบอกหรือเปล่าว่าเวลาแทยงไม่หวีผม การทำให้มันดูยุ่งๆมันดูหล่อมากเหมือนกัน

            “ฝึกอะไรครับ...”

            “มาฝึกแร็ปให้พี่ดีกว่า” พูดจบแทยงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเพลงหนึ่งเพลงในยูทูปแล้วปลดสายหูฟังที่เคยสวมอยู่ออก ก่อนจะวางมันใต้โคมไฟนวลสีนั้น จังหวะและทำนองที่ช้าทำให้เตนล์เริ่มกลัวแล้วว่าอีกคนจะทำอะไรที่เหมือนอย่างเมื่อก่อน

            “พี่แทยงครับ พรุ่งนี้ไปเอนนานานะครับ..” มือบางถูกยกขึ้นมาจับข้อมืออีกคนที่กำลังปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ดของเสื้อนอนตัวโคร่งนั้นของเตนล์ แต่แทยงก็ยกมือนั้นมาแจะริมฝีปากตัวเอง นิ้วเรียวยาวของคนร่างบางยื่นเข้าไปในปากของคนตรงหน้าก่อนจะเหลือแค่นิ้วชี้คาฟันแล้วเลียหนาก็เลียเล่น ตะวัดซ้ายขวาจนเตนล์ต้องชักนิ้วกลับ

            “แล้วไงครับ...” แทยงตอบด้วยสายตาที่ดูดังหมาป่าเจอสุนัขจิ้งจอกกลางป่าในฤดูหนาว มือซ้ายไล่เข้าไปใต้สาปเสื้อบางบีบเค้นกระดูกเชิงกรานของอีกคนด้วยความมันมือ ก่อนจะลากลงขอบอันเดอร์แวร์สีดำนั้นแล้วจับส่วนไวสัมผัสอุ่นไว้ เตนล์กระตุกทันที จะยังไงล่ะในเมื่อเนื้อนั้นเริ่มแข็งสู้มือแล้ว

            “พี่แทยง..อื้อ!” กระดุมถูกปลดหมดแล้ว ระหว่างรอยจูบที่กระหน่ำซับลงบนสันกรามร่างเล็กและประทับลงปากอมชมพูกระจับนั้น ในจังหวะที่เพลงเปิดวนอยู่ แทยงจับขอบชายเสื้อของตัวเองแล้วถอดออกอย่างรวดเร็วเผยกล้ามเนื้อสมส่วนในร่างกายคนชื่อแทยง

            ลิ้นหนากำลังหลอกล่อเอาน้ำหวานจากปากคนร่างเล็กพร้อมกับขยับเข้าออกของมือให้กับส่วนที่อ่อนไหวของเตนล์ จับเต็มมือพร้อมกับนิ้วหัวแม่โป้งเกลี่ยเหนือโคนแก่นกายนั้นที่มีต้นขนอยู่แล้วในที่สุดแทยงก็จับขาของเตนล์ให้แยก จับนอนหงายให้ปลายเท้าวางบนไหล่เขาทั้งสองแล้วถอดทั้งอันเดอร์แวและกางเกงนอนนั้นออกไปพร้อมกัน

            “มาฝึกจังหวะและทำนองกันนะครับน้องเตนล์” เลือดฝาดบนริ้วแก้มเตนล์กำลังทำงาน เขาเอาก้นนั่งบนท่อนเนื้อที่เต้นตุบๆด้วยความอุ่น ร่างบางกำลังจิกลงบนไหล่คนพี่ที่กำลังปรนเปรอเขาด้วยสัมผัสกับวูบวาบปลายนิ้วทั้งกำเต็มมือแล้วขยับเข้าออกจนร่างกายบิดพลิ้วปลดปล่อยความอึดอัดนั้นออกมาเต็มหน้าท้องที่เป็นลอนอ่อนของลีดเดอร์ผมชมพู

            “อื้อ! พี่แทยง.. เตนล์..” คนใต้ร่างเล็กปลดกางเกงให้ร่นลงเล็กน้อยเผยแกนกลางที่กำลังพร้อมจะใช้งานแล้วเต็มที่ เตนล์อยากแกล้งอีกคนเล่นด้วยการเอามือไปกำส่วนหัวนั้นไว้แล้วปล่อยเพราะมีน้ำเหนียวๆปริ่ม จนแทยงต้องตัวงอลงเพราะอีกคนแกล้ง

            “เตนล์...” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเอียงส่งมาให้แทยง ในขณะที่อีกคนเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างกายแล้วหยิบซองสี่เหลี่ยมขึ้นมาแกะแล้วสวมมันลงไปบนแทยงจูเนียร์ จนเตนล์ต้องตีไหล่อีกคนแรงหนึ่งทีเพราะมีอุปกรณ์เตรียมพร้อม

            “ทำไมมี.. พี่แทยง.. หมายความ..”
           
            “ก็เอาไว้ใช้กับคนตรงหน้าไง” ล่อให้ริ้วแก้มแดงอีกรอบจนแทยงต้องยื่นกายขึ้นไปจูบซับหางตาและจุมพิตแก้มนั้น และในขณะเดียวที่มืออีกข้างของแทยงกำลังเลื่อนไปทำให้ช่องทางหลังคนตรงหน้าให้ชิน นิ้วสองนิ้วเข้าไปสัมผัสจนเตนล์สะดุ้งเพราะความเย็น

            “อื้อ!..” พี่ตรงหน้าไม่สนใจว่าน้องจะโอเคไหมแต่ตอนนี้ส่วนของเตนล์ก็เต้นตุบๆพอๆกับแท่งเนื้ออุ่นของเขา มือหนาค่อยจับลำแก่นกายนั้นไปจ่อหวงสีหวานนั้นแล้วค่อยใส่เข้าไปพร้อมกับจับเอวเตนล์ให้นั่งลงกลืนกินแก่นกายนั้น ร่างเล็กสะดุ้งและพยายามตอบรับกับความแปลกใหม่นี้จนหมดลำแก่นกาย

            “เจ็บ..อ่ะ..เตนล์..” ก็ยังคงแช่ไปให้ร่างกายทั้งสองชินกันเสียก่อน ในขณะที่แทยงก็เบี่ยงความสนใจไปจูบซับหางตาที่หยาดน้ำความเจ็บออกมาและจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนั้น และเมื่อเตนล์หลงเคลิ้มกับสัมผัสตอนนี้จนลืมความเจ็บปวดช่วงล่างไป แทยงจะผละออกมาอย่างอ้อยอิงและเอ่ยขึ้น

            “ลองขยับตามจังหวะ ทำนองนี้ดูนะครับน้อง พี่แทยงอยากจับจังหวะดู” พูดขึ้นดื้อๆในขณะที่ร่างกายเราสองมีส่วนเชื่อมกันอยู่ เตนล์มุ่ยปากใส่อีกคนแล้วพยายามขยับขึ้นลงนั้นตามเพลงที่อีกคนเปิดทิ้งไว้และตามจังหวะ

            “อ่ะ..อ่า..อ๊ะ..พี่แทยง..อะ..อย่าแกล้งง...” บางช่วงที่เตนล์จับจังหวะขยับไม่ได้ แทยงจึงแกล้งด้วยการสวนสะโพกกลับขึ้นไปจนเตนล์ทรุดลงมา แต่สองแขนของแทยงก็จับเอวเตนล์ไว้ให้ขยับขึ้นตามจังหวะเพลงต่อไป และในเมื่อถึงจังหวะเร็วเตนล์ก็เริ่มจะทำตามจนความรู้สึกเสียวซ่านเริ่มเกิดขึ้น และเมื่อแทยงทนไม่ได้กับการกระทำของอีกคนจึงกระแทกสวนไปตาม

            “พี่แทยง..อ่ะ..อ่า..เร็วไปแล้ว..”

            เมื่อจังวะบีทเร็วขึ้นกว่าเดิมในจังหวะสุดท้ายของจะจบเพลง แทยงจับเตนล์นอนลงราบไปกับเตียงหลังพิงหมอนเอาขาพาดไหล่เขาไว้ สะโพกของร่างหนาก็แรงกระแทกไปอย่างเต็มที่และถี่จนเตนล์หายใจแถบไม่ทัน

            “อ่ะ..อ่า...อ่ะ...อ่า..อ่า พี่..แทยง..มันอ่ะ..” มือบางยกขึ้นมากดปากไว้ ครางกระเส่าจนไม่รู้ว่าจะดังขนาดไหนแล้ว แต่เตนล์ก็ทนไม่ได้กับความรู้สึกที่แทยงมอบให้ ขาเตนล์ลดลงมาเกี่ยวเอวแทยงไว้ แต่ช่วงล่างที่ยังเชื่อมกันแทยงก็ยังคงทำหน้าที่กระแทกซอยถี่ต่อไป เข้าสุดออกสุด

            “เซ็กซี่มากเลยเตนล์..”

            “อ่ะ..แทยง...อ่า..” เนินอกสีชมพูกำลังถูกเป็นสีนั้นด้วยริมฝีปากแทยง ในเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์แทยงจับเตนล์แยกขากว้างกว่าเดิมแล้วใส่ไม่ยั้งในท่วงท่า ตามจังหวะของเพลงที่เล่นเป็นอันดับสองเพราะเป็นเพลงร็อค มือบางกำลังทนไม่ไหวจนต้องเอามาจับแก่นกายตัวเองขยับขึ้นลงแต่ร่างสูงเหนือกายก็อาสาทำแทนให้จนสุดท้ายเตนล์ก็ปลดปล่อยใส่หน้าท้องไปถึงหน้าอกคนตรงหน้า

            “เตนล์พี่..จะถึงแล้ว..” ในจังหวะที่ขึ้นสุดของอารมณ์เพลง แทยงก็เริ่มซอยถี่เข้าสุดออกเร็วสุด กระแทกไม่ยั้งจนในที่สุดก็ฉีดความอุ่นเหลวนั้นออกมาจนเตนล์รู้สึกได้ว่ามันมากแม้จะรู้ว่าแทยงสวมถุงยางไว้ แทยงถอดแก่นกายนั้นแล้วค่อยๆถอดถุงยางนั้นที่มีน้ำขุ่นเหลวมากนั้นด้วยอาการหอบไม่ต่างจากเตนล์ มัดไว้แล้วทิ้งไปในถังขยะเล็กๆข้างเตียงก่อนจะนอนทับร่างเล็ก

            “พี่แทยงผมหนัก...ลุกออกไปเลยนะครับ” ผ้าห่มร่นลงไปถึงปลายเตียง ร่างเปลือยเปล่าสองคนที่นอนเกยกัน ร่างสูงกว่ากอดเอวสอบไว้พร้อมกับพลิกตัวให้เตนล์อยู่ข้างบน มองอีกคนที่มีเหงื่ออกเพราะกิจกรรมเมื่อกี้ เพลงจบลงไปแล้วพร้อมกับแบตโทรศัพท์ของอีกคนที่หมด

            “นิ่มจังเลย ทั้งตัวเลยและแก้มนี้” เอามือหนาไปหยิบแก้มอีกคนเล่นก่อนจะหอมฟอดใหญ่

            “งื้อออ..เตนล์เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วนะพี่แทยง พรุ่งนี้จะไปรายการได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” อีกคนงอแง ใช่สิมันเป็นครั้งแรกของเขากับอีกคนนะ มันยังไม่ประสบการณ์ดังกล่าวเลย

            “จะตามใจแฟนครับ เดี๋ยวไปบอกไอ้สองคนนั้นเลยก็ได้ครับ”

            “วันหลังเตนล์ไม่ฝึกกับพี่แทยงแล้ว! งื้ออ เปลืองตัว..” การเป็นแร็ปเปอร์ต้องฝึกอะไรแบบนี้ด้วยหรือไง บ้าไปแล้ว

            “ฝึกรอบต่อไปอาจจะเปลืองมากกว่านี้ก็ได้..”

            “พี่แทยง!...” ฟาดลงบนไหล่หนานั้นพร้อมกับเสหน้าหนีมองรอยยิ้มแมวๆนั้น

            “รอบหน้า พี่จะไม่ใช้ถุงยางนะ... พี่อยากลองสัมผัสแบบจริงๆดู”

            “งื้อออ.. พี่แทยง เตนล์เจ็บนะ..คนหื่นกาม”



End

สกรีมผ่าน #TaeyongRapTen


วันพุธที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2560

ห้องสมุดชั้น S - pt.2



            “คุณหนูพาใครมาคะ!” หญิงชรารับใช้ของบ้านมองคุณหนูของตัวเองอุ้มเด็กชายเข้ามาในบ้านด้วยความตกใจเพราะกลัวว่าคุณหนูของตัวเองจะไปมีเรื่องกับใครเขา แต่ดูจากสภาพไม่ใช่อย่างนั้นเลย นักเรียนสีขาวตัวในถูกแสดงโดยเสื้อสูทนักเรียนสีเลือดหมูนั้นห่มกายอีกคนอยู่


            “ไม่มีอะไรหรอกครับ แฟนผมเอง” แทยงเอ่ยกับแม่นมตัวเองก่อนจะมองคนในอ้อมกอดที่หลับปุ๋ยอยู่ เสื้อตัวนอกของเขาปกคลุมตัวอีกคนอยู่ ก็เพราะว่ากระดุมเสื้อของเตนล์หลุดมันเลยกลัดไม่ได้ต้องโทษมือเขาที่ดึงแรงไป


            “อะไรนะคะ! คุณหนูมีแฟน..” ท่าทางงุนงงของหญิงชราเป็นที่สนใจของแทยงเลยสักนิด เขายังอุ้มร่างเล็กในอ้อมกอดขึ้นบนห้อง รังแกคนตรงหน้าไปจนอีกคนเหนื่อยและหลับไป โชคดีที่ห้องสมุดยามเย็นไม่มีคนมาก เขาเลยพาเตนล์กลับมาบ้านทั้งๆแบบนี้ จะปลุกก็กลัวว่าเตนล์จะหนีก็เลยพามาบ้านเลยดีกว่า


            ร่างเล็กที่หลับอุตุแนบอกแทยงถูกวงแขนผ่อนแรงแล้ววางลงกับเตียงของคนนำมา ร่างสูงมองคนหลับด้วยความน่ารักก่อนจะจัดท่านอนให้ดีๆ ความจริงเขารังแกคนตรงหน้าไปไม่กี่รอบเอง สามรอบมั้ง ถึงรอบหลังๆเตนล์จะสมยอมให้ทำแต่เตนล์ก็เหนื่อยจนเผลอหลับไปประกอบกับรอให้ตกเย็น


            โทรศัพท์เตนล์สั่นเพราะมีคนโทรเขา แทยงมองหน้าจอที่โชว์ชื่อก็ปรากฏว่าเป็นบุพการีของอีกคนนั้นเอง ทำยังไงดีล่ะ รังแกลูกชายเขาแถมลักพาตัวมาอีก แทยงชั่งใจก่อนจะกดรับ การโทรมาแบบนี้คงจะห่วงลูกชายที่กลับบ้านค่ำ


            “เตนล์ จะให้แม่รอไหม..” ร่างเล็กที่สะลืมสะลือตื่นขึ้นมาสีหูสีตาพร้อมกับมองไปรอบๆ ก่อนจะพบแทยงยืนคุยโทรศัพท์อยู่ และยิ่งตกใจเมื่อเป็นโทรศัพท์ของเขา


            “เอ่อ..สวัสดีครับคุณแม่ ผมแทยง... แฟนเตนล์นะครับ วันนี้เตนล์พักที่นี้กับผมนะครับ” พยายามกรองเสียงอย่างดีพร้อมกับตั้งใจฟัง พอดีกับที่ตาเขามองไปเห็นเตนล์ตื่นมาพอดีเลยอยากแกล้ง


            “อ้าว แฟนเตนล์หรอลูก...” เสียงของคุณแม่ที่งง


            “ไม่ใช่นะแม่  อยากไปฟัง โอ้ย!” เตนล์รู้ทันทีว่าปลายสายเป็นใครก็รีบตรงไปกระชากโทรศัพท์มาทันที พร้อมกับก้าวลงจากเตียงและทันทีที่ปลายเท้าแตะพื้นอาการอักเสบของช่วงล่างก็แล่นมาทันที


            “เตนล์!” แทยงประคองเอวเตนล์ไว้พร้อมกับโดนชิงโทรศัพท์กลับคืน เตนล์มองอาฆาตแทยงอย่างทันทีแต่อีกคนก็ได้แต่ยักคิ้วและไม่รู้สึกรู้สาอะไร


            “แม่อยากไปฟังมันนะ มันไม่ใช่แฟนเตนล์ งื้อ..แทยง!” แทยงอุ้มเตนล์ขึ้นกอดแล้ววางลงบนเตียงก่อนจะตามขึ้นไปคร่อม มือบางที่ยังถือโทรศัพท์อยู่สะดุ้งเมื่อแทยงดึงกางเกงตัวเขาออกไปหมดพร้อมกับแกะกระดุมเสื้อใหม่


            “มีแฟนตอนไหนทำไมไม่บอกแม่ อ่ะๆๆ แม่ไม่กวนล่ะ ยังไงก็ฝากให้แทยงดูแลด้วยนะ แม่จะนอนล่ะ”


            “แม่! ไม่ใช่.. อื้อ..แทยง!” เตนล์อยากจะเอาหมักซัดใส่หน้าคนที่กำลังดูดเนินอกเขาอยู่ตอนนี้เหลือเกิน มองอีกทีคนบนร่างเขาก็ถอดเสื้อออกพร้อมกับกางเกงแล้ว และอย่าบอกนะว่าแทยงจะจัดการเขาอีก คุณแม่วางสายไปแล้วเตนล์ทิ้งโทรศัพท์ก่อนจะหันมาสู้กับอีกคน


            “บอกแม่สิ เดี๋ยวผมจะดูแลเตนล์เอง..”


            “โธ่เว้ย ปล่อยนะ.. แทยง! มึง..!” แทยงถอดกางเกงออกพร้อมกับชั้นในเปลือยเปล่าไปแล้วเหมือนกับคนข้างล่างที่ถูกมือหนาจับถอดเสื้อ เตนล์มองร่างกายสมส่วนของอีกคนจนนึกไม่ถึง ในภวังค์ที่มองแทยงใช้ตัวเองทาบกับอีกคนให้แก่นกายทั้งสองถูกันก่อนจะดันเตนล์ให้นั่งพิงฝาเตียง


            “พูดไม่เพราะเลยนะครับ ไหนลองพูดตัวเองกับเค้าสิ..” แทยงเอาตัวเองเข้ามาใกล้กับเตนล์แล้วพูดพร้อมกับมองตานั้น แขนทั้งสองข้างของเตนล์พาดไปบนไหล่นานแล้ว ถึงจะโดนกระทำช้ำเราไปแล้วแต่ถ้าจะมีอีกรอบเขาก็ไม่ไหวจริงๆนะ ถึงจะรู้สึกดีกับสัมผัสแทยงมอบให้ก็เถอะ


            “มึงเป็นบ้าอะไร ไอ้แทยง.. ไม่พูด ไม่.. ปล่อย.. อ่า!” เตนล์จะผลักอกเกร็งนั้นด้วยตัวเองแต่ก็ต้องทรุดเพราะแทยงโน้มตัวเองเข้ามาพร้อมเอาแท่งเอ็นอุ่นนั้นมาจ่อช่องทางหลังนั้นอีกแล้วสอดเข้ามาโดนไม่ถามเขาเลยสักนิด มือบางเริ่มอ่อนแรงเพราะสัมผัส


            “ไม่พูดก็...”


            “ไอ้แทยง..มึงหยุดนะ กูเจ็บ งื้อ..อ๊ะ ..อื้อ” คนตรงหน้าเอาแท่งเอ็นมารังแกเขา ตอนนี้ยังแช่นิ่งไม่ขยับ ถึงช่องทางหลังนั้นจะมีของเหลวขุ่นที่แทยงปล่อยไว้แล้ว แต่ช่องทางหลังสีช้ำนั้นก็ยังไม่คุ้นชินกับแท่งเอ็นของอีกคนถึงจะโดนรังแกมาแล้วทั้งบ่ายก็เถอะ


            “จะยอมไหม.. ไหนลองพูด ตัวเอง เราจะไม่พูดคำหยาบอีกแล้ว สิ” ใบหน้าง้องุ้มของเตนล์ทำให้แทยงตรงไปหอมแก้มเตนล์จนเจ้าตัวต้องฟาดลงบ่าที่มีกล้ามนั้น


            “ไอ้แทยง...อื้อ..อ๊ะ..” ไม่ยอมร่างสูงที่อยู่บนก็ดันแก่นกายตัวเองเข้าออกช้าๆจนเตนล์ต้องค่อยผวากอดคออีกคนไว้ตลอด ก็ได้แต่สงสัยว่าไอ้คนตรงหน้าทำไมมันขึ้เอาแบบนี้ เขาจะช้ำหมดแล้วเพราะอีกคน


            “ลองพูดดูสิครับ..คนดี” กระซิบผ่านให้ได้ยินแค่สองคนทั้งในห้องก็มีแค่ลมหายใจแค่สองชีวิต ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเพราะความห่างของปลายจมูกหรือลมหายใจอุ่นๆที่คล้อยเคลียอยู่กันแน่


            “ตะ..ตัวเอง ระ..เราจะไม่พูดคำหยาบอีกแล้ว..” เตนล์ตัดสินใจพูดออกไปทั้งอายทั้งเขิน หลบสายตาแทยง ช่วงล่างที่กำลังขยับช้าๆ เหมือนถูกแกล้งให้ทำตามถ้าไม่ทำตามร่างสูงก็จะกระแทกแก่นกายตัวเองเข้ามาแรงๆจนโดนจุดกระสัน เตนล์พูดจบก่อนจะเสมองไปทางอื่น ทำไมเขาจับตัวเองแก้ผ้ารังแกไม่อายไม่เขินแต่กลับมาเขินอะไรแบบนี้


            “ทำไมน่ารักจังเลยว่ะเตนล์..” ตรงเข้าไปหอมแก้มแล้วสูดความหอมจากใต้สันกรามนิ่มนั้นแล้วจูบซับลำคอ ก่อนจะกลับมาหาความหวานจากริมฝีปากบางเป็นกระจับนั้น


            “มึง..อ่า!” พอโดนหอมแก้มอีกรอบเตนล์ก็เอ่ยออกมาทันที แต่พอแทยงได้ยินก็กระแทกสวนกลับทันทีจนความยาวของแก่นกายเข้าไปลึกจนเตนล์ต้องรั้งคอแทยงเอามากอดไว้


            “ไหนว่าจะไม่พูดคำหยาบอีกแล้วไง..” เสียงทุ้มพูดขึ้นแล้วเริ่มจะเร่งจังหวะสะโพกตัวเองมากขึ้น เตนล์กอดคอแทยงแน่นทำให้คนถูกรั้งก้มลงไปจูบซับลำคอที่เว้าโค้งนั้นพร้อมกับกระแทกถี่


            “อ๊ะๆๆ อ่า..อ่ะ..อ่า..ทะ..ยง” เตนล์หวีดลั่นเมื่อจู่ๆแทยงก็เริ่มกระแทกสวนกายเข้ามาเร็วแล้วไม่ทิ้งช่วงเลย เข้าสุดออกสุดจนเสียงของแท่งเอ็นกับของเหลวขุ่นแทยงกระทบกัน แก่นกายเล็กเริ่มตั้งสู้ แทยงคว้านหาก่อนจะกอบกุมและรูดขึ้นลงอย่างรู้หน้าที่ แล้วมือหนาก็เปื้อนน้ำอุ่นสีขุ่นจากเตนล์


            แจะๆๆๆ


            “....” นิ้วโป้งของแทยงเขี่ยส่วนหัวนั้นจนเตนล์ครางออกมา อยากแกล้งอยากฟัดคนตรงหน้า นิ้วทั้งสี่เรียงกันชักขึ้นลงแต่ยังมีนิ้วหัวแม่มือที่เกลี่ยวนอยู่อย่างนั้น เตนล์ไม่รู้จะระบายอารมณ์ที่เสียวซ่านจากการกระทำของช่วงล่างที่ประสานกันยังไงดี ได้แต่ครางออกไปพร้อมกับจิกแผ่นหลังนั้น


            “อ่าๆๆ งื้อ..อ่ะ..อ่า..แทยง..มัน..” ลิ้นหนาเลียขอบหูของร่างบางเล่นลากวนลงไปตามลำคอแล้วจูบทำเป็นรอย มือหนาทั้งสองกอดสะโพกไว้ลูบแผ่นหลังเนียนของอีกคนพร้อมประคองไว้ เป็นครั้งแรกที่แทยงพาคนอื่นที่ไม่ใช่คนในบ้านเข้ามาในห้องนอน แต่คิดดูแล้วคงจะได้ซักผ้าปูที่นอนแน่ๆ


            “ไหนลองทำเองสิ..” แทยงจับประคองเตนล์ไว้ก่อนตัวเองจะไปนั่งแทนแล้วให้เตนล์นั่งตักแต่ส่วนล่างยังเชื่อมกันอยู่ พอขยับแท่งเอ็นยิ่งเข้าไปลึก เตนล์มองแทยงค้อนเมื่อจะปล่อยให้เขาทำ อะไรจะให้เขาทำ เตนล์แทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว อยากจะฟาดอีกคนที่ยิ้มอยู่ตอนนี้จริงๆ


            “ไม่..อ่า!..แทยง..” พออยู่ในท่านั่งของเหลวที่แทยงปล่อยไว้ตอนบ่ายเริ่มไหลออกมา มันไหลไปตามแก่นของแทยงจนหยดลงบนผ้าปูสีดำนั้น เตนล์ที่กำลังปรับท่าตัวเองอยู่แต่ด้วยความช้าแทยงเลยกระแทกสะโพกสวนขึ้นจนเตนล์ทรุดลงมากอดคอซบไหล่แทยง


            “ชอบอ่ะ ชอบไปหมดเลยที่เป็นเตนล์..” ปลายจมูกส่งปสูกความจากไหล่บ่าและโลมเลียเนินอกสีชมพูเต่งนั้น แทยงเล่นมันด้วยลิ้นแต่ยังยกเอวเตนล์ให้ขึ้นลงให้แก่นกายหลุดออกมาจากช่องทางหลังแล้วใส่เข้าไปใหม่และลึกกว่าเดิม


            “มันลึก..อื้อ..แท..ยง...” แก้มก้นที่ถูกอีกคนบีบเค้นด้วยมือ เตนล์ที่ขยับกายขึ้นลงอย่างช้าเพราะขนาดของเอ็นอุ่นแทยง จนอีกคนขัดใจผลักอีกคนให้นอนลงแล้วดึงขาทั้งสองของเตนล์มากอดเอวเขาไว้ให้แน่นก่อนจะโถมกายเข้าอย่างเต็มที่


            “พอล่ะ..ไม่ต้องเดี๋ยวทำเอง..”


            “อ่ะๆๆ อ๊ะ..อ่า...” ไม่มีการกล่าวปลอบขวัญ แทยงโน้มตัวเข้าหาเตนล์ที่นอนอยู่ก่อนจะขยับสะโพกอย่างถี่รัวเพราะกว่าเตนล์จะเหนื่อยและไม่ไหวแล้ว มือบางจิกไหล่หนาพร้อมกับครางระงม รู้แล้วว่าแทยงจะใกล้ถึงจุดสิ้นสุด การสอดเข้าออกของแก่นกายที่เข้าสุดออกสุดและโดยจุดกระสันทำให้เตนล์ได้แต่ครางลั่น


            “เตนล์..มันจะ..ซื้ดด อ่า..” แทยงครางออกมาผ่านลำคอและกระแทกถี่รัวเตนล์ที่กระแทกสวนกลับไปด้วย เตียงที่เคลื่อนไปตามแรง แทยงปรนจูบลงบนริมฝีปากนุ่มอมชมพูนั้นทั้งดูดทั้งใช้ลิ้นเกี่ยว


            “อ่ะๆๆ..อ่ะ..อ่าๆๆ..” มือหนาวนไปหาแก่นกายไหวของร่างเล็กก่อนจะชักขึ้นลงให้พร้อมกับสะโพกที่ขยับถี่เตนล์ที่โดยกระทำทั้งด้านหลังและหน้าจนสุขสม แล้วเตนล์ฉีดความอุ่นใส่หน้าท้องแล้วมือแทยงอีกรอบ


            “เตนล์..อ้า!..” แทยงกระตุกเกร็งสองสามแล้วก่อนจะนิ่งแช่ค้างไว้อย่างนั้นให้ปลดปล่อยออกมาให้หมด ของเหลวขุ่นถูกฉีดเข้ามาในร่างกายเตนล์อีกครั้งสมทบกับน้ำขุ่นอุ่นที่มีอยู่แล้วทำให้มันไหลย้อนกลับออกมาแม้จะมีแก่นกายแทยงเชื่อมอยู่ แทยงหอบเหนื่อยหลังจากปลดปล่อยออกมาเป็นรอบที่สี่ของวัน


            ริ้วผมหนาสีดำจับกันเป็นกระจุกเพราะเหงื่อจากกิจกรรมรักดังกล่าว เตนล์ที่หอบไม่ต่างจากแทยง มือหนาส่งมาลูบแก้มแล้วจุ๊บลงริมฝีปากบาง หอมหน้าผากอีกคนตาม


            “พอแล้วนะ กูช้ำไปหมดแล้ว..” เตนล์ประท้วง เขาช้ำไปหมดแล้ว ทั้งวันแทยงรังแกเขาตั้งแต่เที่ยงจนเย็น หมดแรงจะต่อกรหรือจะทำอะไรแล้ว แต่พอตัวเองหลุดสรรพยามแบบนั้นออกไปก็ยิ่งทำให้แทยงยกยิ้มมุมปาก


            “เมื่อกี้จะต้องพูดยังไง..” ลงโทษอีกคนด้วยการกระแทกสวนแรงๆจนเตนล์ฟาดลงบนบ่า


            “อ่า...ตัวเอง เค้าช้ำหมดแล้ว..งื้อ..” พอพูดจบอีกคนยิ่งได้ใจมาหอมแก้มเขาอีก ทำไมเขาต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับคนที่ได้เขาด้วย ทั้งเขินทั้งอายประกอบกับตอนนี้ที่มองเห็นแทยงได้ทุกส่วน ทั้งแผลเป็นใต้ตาหน้าแมวนั้นๆ กล้ามเนื้อที่พอมีของอีกคน ทำไมตอนที่แทยงทำเขาถึงไม่เขิน


            “เป็นแฟนกันนะเตนล์...ชอบมึงอ่ะ ชอบมาก..” แทยงมองตาเขาด้วยแววตาที่มุ่งมั่นจนเตนล์ต้องหลบสายตา ได้เขาแล้วค่อยมาขอเป็นแฟนแบบนี้ก็ได้ด้วยหรอ


            “ทำไมเราต้องเป็นแฟนกับแทยงด้วย...งื้ออ..” สรรพนามที่เริ่มเปลี่ยนไปเริ่มทำให้แทยงชอบ มองดูคนตรงหน้าด้วยความหลงใหล นิ้วชี้ถูกส่งมาเกลี่ยปอยผมนั้นของเตนล์ ทัดมันไว้บนใบหู


            “เพราะเตนล์เป็นเมียเราแล้วไง...”


            “เมียอะไร..อ่า..เอาออกไปได้แล้ว..อึดอัด..” แทยงขยับแก่นกายตัวเองอีกครั้งเมื่ออีกคนขัดค้าน จนเตนล์ต้องครางออกมาเพราะมันโดนจุดกระสันเต็มๆ


            “จะไม่เอาออกจนกว่าเตนล์จะตกลง..” ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับยิ้มที่เห็นว่ามันเป็นแมวชัดๆ


            “....อ่า..แทยง!..เผด็จการ” เอ็นอุ่นๆของแทยงในตัวเขาเริ่มสวนเข้ามาอีกรอบเพราะต้องการคำตอบ


            “ก็จะเอาให้ได้อ่ะ ได้เอาแล้วด้วย เป็นแฟนกันนะ...เตนล์..”


            “...ก็ได้..อ่า! แทยง!..” กระแทกใส่ครั้งสุดท้ายก่อนจะถอดออกมาจากกายอีกคน ของเหลวขุ่นไหลย้อนออกมาจนผ้าปูเปื้อนเป็นวง และเริ่มแชะ แทยงล้มตัวลงข้างเตนล์แล้วเอามากอดไว้แนบอก


            “เอาน่าจะได้ชิน...แฟนใครเนี้ยทำไมน่ารัก..”


            “พอแล้วช้ำหมดแล้ว..”


            “รักนะครับ..เตนล์..”


            ยอมแล้ว แพ้แล้ว ต่อไปคงจะเกเรเป็นนักเลงไม่ได้แล้ว เพราะเขาคงถูกประธานจัดการอีกแน่ๆ


จบแล้วจริงๆครับ


555555555


วันจันทร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560

ห้องสมุด ชั้น S | TAETEN


เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือเตนล์ยังมีแทยง...



            ผัวะ!!


            หมัดหนักทิ้งลงบนแก้มเต็มแรงจนศีรษะหันไปตามตามแรง แต่มือก็ยังกระชากปกคอเสื้อนั้นไว้ไม่ให้ร่างกายที่เปื้อนของเหลวสีแดงจากร่างกายเจ้าตัวหล่นลง นักเรียนสะบักสะมอมจากการต่อสู้ด้วยมือตีน เปื้อนฝุ่นจนไม่คุ้นกับชุดนักเรียน


            “ตอนต่อไปนี้ มึงอย่ามาหยามกับโรงเรียนกูอีกเข้าใจไหม!”  


            สิ้นสุดการประกาศผ่านเสียงแหบหวาน ร่างหนึ่งร่างก็ถูกผลักลงกับพื้นข้างถังขยะในตรอกซอยเล็ก ก่อนผู้มีชัยชนะจะปัดเสื้อและความสกปรกจากมือของเด็กชายที่ใกล้จะสลบลงไปข้างหน้า


            “กลับกันเถอะลูกพี่เตนล์


            “อย่าให้กูจับได้อีกนะ!


            ร่างชายสามคนเดินออกมาก่อนหัวโจกจะเดินตามออกมาหลังสู้กับคู่อริถึงห้าคน รองเท้านักเรียนสีดำเตะกระป๋องเหล็กใส่คนที่พ่ายแพ้จนเสียงมันดังไปทั้งตรอก นักเรียนมอปลายในชุดนักเรียนหลุดชายลอย และเอามือเสยผมขึ้น ใบหน้าหวานที่ไม่เข้ากับกับนิสัยนักเลงอย่างนั้นเลย


            “ลูกพี่ ไอ้ประธานมันจะเรียกเราไปพบหรอ ไหนลูกพี่บอกว่ามันจะเรียกผู้ปกครองไงถ้าเรามีเรื่องอีก” ลูกน้องมอปลายปีหนึ่งที่เริ่มนึกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าประธานนักเรียนรู้เรื่องพวกเขาที่ทำไว้เมื่อกี้


            “ไอ้ประธานหน้าแมวนั้นน่ะหรอ ช่างมันสิ ใครจะไปรู้ มันไม่ได้มีตามาดูเราตลอดนิ”


            “แล้วถ้ามันรู้ล่ะลูกพี่”


            “กูจะจัดการซัดมันให้ลุกไม่ขึ้นเลยค่อยดู




            “เชี้ยยย! สายแล้วไหมล่ะ”


            นาฬิกาข้อมือถูกชูขึ้นผ่านสายตาเพื่อดูเวลาแต่ไม่ถึงสิบนาทีก็จะปิดประตูแล้ว สองฝีเท้าก็ได้แต่วิ่งอย่างเร็วเพื่อจะได้เข้าโรงเรียนทัน เขาไม่อยากจะขาดโรงเรียนอีกครั้ง อีกหน่อยคะแนนความประพฤติก็จะไม่เหลือแล้ว และโควตาขาดเรียนก็หมดแล้ว


            “โธ่เว้ยยย! เอาไงดีว่ะ”


            และแล้วประตูเหล็กของโรงเรียนปิดลงไปกับตาของเตนล์ แล้วเขาจะเข้าโรงเรียนยังไงล่ะนี้


            “ใช่ กำแพง”


            เท่าที่คิดได้ก็มีแค่นี้ ช่วงนี้ทุกคนน่าจะเข้าเรียนแล้ว และกำลังเริ่มคลาสเรียนแรกของวัน การแอบเข้าโรงเรียนแบบนี้คงจะไม่ได้มีใครพบเห็นหรือสงสัยอย่างแน่นอน


            ตุบ!


            มือบางเหวี่ยงกระเป๋าข้ามรั้วโรงเรียนไป ก่อนจะตรวจสอบว่ามีใครมาตรวจหรือเปล่าเพราะการทำงานของสภานักเรียนนั้นเข้มงวดยิ่งกว่าอะไรในระยะเวลานี้ ทันทีเหยียบลังไม้เก่าแล้วใช้เท้าซ้ายพาดขึ้นกำแพงดึงตัวเองขึ้น มองซ้ายขวาบนที่สูงว่ามีใครผ่านมาหรือเปล่าแต่ก็ไม่พบ เลยเป็นโอกาสดีที่เตนล์จะผ่านไปได้สบาย


            ร่างเล็กวิ่งลอดไปตามเรือนเพาะชำหลังอาคารที่ตนเรียน แล้วทำท่าเดินเข้าระเบียงหน้าอาคารอย่างคนมาจากห้องน้ำ ทุกพื้นว่างโล่งนั้นหมายความว่าคาบแรกของวันเริ่มแล้ว ร่างเล็กมุดตัวเข้าไปในซอกระหว่างเก้าอี้และโต๊ะเรียนอดไม่ได้ที่เพื่อนหลังห้องจะมองแล้วหลีกทางให้ให้มานั่งที


            “ฟู่วว~” ร่างเล็กผ่อนลมหายใจเป็นการโล่งอก แล้วมองอาจารย์แม่ที่กำลังเขียนรายละเอียดประวัติศาสตร์ยุคกลางอยู่


            “อ้าวไอ้เตนล์ กูนึกว่ามันจะขาดเรียนแล้วซะอีก ใช้โควตาหมดแล้วล่ะสิ”


            “หุบปากมึงไปเลยโดยอง ตั้งใจเรียนไปแล้วกูจะลอก” เตนล์ด่าเพื่อนสนิทที่กำลังเขียนตามอาจารย์แม่ไปหยิกๆ พร้อมกับตัวเองที่เอามือล้วงหาสมุดที่ตัวเองเอามาเรียนหรือเปล่า


            “ระวังเถอะ มาสายอย่างนี้อย่าคิดว่าจะรอด”


            “ถ้าจับได้ก็เทพล่ะ สาส” จบบทสนทนาแค่นั้นเพราะใบหน้าที่เหี่ยวย่นของหัวหน้ากลุ่มสาระสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรมได้หันมาอธิบายข้อความที่เธอเขียน


            จากคาบแรกจนถึงเช้านอกประวัติศาสตร์ในภาคเช้าแล้วก็ยังมีชีวะให้นอนหลับอีกคาบนับเป็นการว่างของคาบที่ไม่ได้ว่าง เสียงกริ๊งพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมกับกองหนังสือบนอกของอาจารย์ชีวะออกไป แต่ในระวังที่ทุกคนกำลังจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าหรือออกไปหาข้าวเที่ยง บุคคลที่ทุกคนในโรงเรียนกลัวก็ปรากฎขึ้นหน้าห้อง


            “ขอให้นายชิตพล ลี้ชัยพรกุล นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสอง ห้อง A ไปพบประธานนักเรียนที่ห้องสมุด ชั้น S ล็อค 27 ด้วยครับ”


            “ห้ะ!


            ทุกสายตาของเพื่อนชายหญิงเปลี่ยนจากโฟกัสเด็กมัธยมปลายปีหนึ่ง ตัวขาว ผมดำขลับ เลขานุการท่านประธานนักเรียน หันมามองชิตพลแทน แปปเดียวก่อนทุกสายตาจะหันกลับแล้วแยกย้ายใครแยกย้ายมัน


            “ไอ้หน้าตี๋แจฮยอนนี่หว่า.. โชคดีนะเพื่อนเตนล์ กูไปหาอะไรแดกล่ะ กูหิวว” เพื่อนโดยองตบบ่าเพื่อนสนิทด้วยความให้กำลังใจ เพราะใครที่ถูกเรียกไปอย่างนี้ไม่น่าจะได้รอดกลับมาสักคน ส่วนใหญ่ก็ร้องไห้กลับมาไม่ก็เข้าโรงพยาบาลไป


            “เออ!


“อีเหี้ย ถ้าลูกน้องมันจะบอกละเอียดขนาดนี้ เอาลองติจูด ละติจูดด้วยไหมล่ะ” โดยองเอ่ยขึ้นก่อนจะออกไป


            ไอ้หน้าแมวเรียกกูทำไมว่ะ...


            ร่างเล็กในชุดนักเรียนสีเลือดหมูเดินเข้ามาในหอสมุดที่ทุกคนจะพลุกพล่านในช่วงพักเที่ยงแน่นอนว่าเป็นเวลาว่างของวัน นอกจากเด็กเรียนแว่นหนาเตอะที่เข้ามาอ่านหนังสือแล้ว อาจารย์ส่วนหนึ่งก็จะมาตรวจการบ้านที่นี้ แต่ว่าตอนนี้เขากำลังเดินขึ้นบันไดเวียนขึ้นไปชั้น S ของหอสมุด


            ชั้น S ที่ย่อมาจาก secret หนังสืออ้างอิงและหนังสือประวัติโรงเรียน หรือพงศาวดารต่างๆนานา เอกสารชั้นต้นเก่าๆจะถูกเก็บไว้ชั้นนี้ แต่ตอนนี้เตนล์ไม่ได้สนใจกระดาษเย็บเล่มนั้น เขาหาคนเรียกตัวเขามาอยู่เพราะเขาอยากจะลงไปกินข้าวแล้ว


            “S25 S26 S27 นี่ไง”


            นิ้วชี้ยกขึ้นก่อนจะไล่ไปทีละแผนกหนังสือ มีแค่แสงจากหน้าต่างเท่านั้นแต่ก็ไม่เพียงพอเพราะชั้นหนังสือบัง


            “อะไรว่ะ โซนหนังสือ การสืบพันธุ์ของพืช นี้.. อื้อ!!”


            จู่ๆ ก็มีมือมาปิดปากพร้อมกับล็อคตัวไว้ ก่อนจะถูกลากเข้าระหว่างชั้นหนังสือ กลิ่นโคโลญน์ของผู้ชายและน้ำหอมกลิ่นจาง แล้วร่างเล็กก็ถูกผลักเข้าชั้นหนังสืออย่างจังจนไม่ได้คำนึงถึงซัมกุกยูซาบนชั้นข้างบน


            “สวัสดี คุณชิตพล..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของชั้น S และดูเหมือนจะมีแค่ลมหายใจเขากับคนตรงหน้าเท่านั้นถ้าไม่นับบรรณารักษ์ที่ประจำชั้นอยู่


            “ลี แทยง..” แผลใต้ตากับรอยยิ้มแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากประธานนักเรียนที่เข้มงวด หลังจากมือหนาปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เตนล์ปัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่พร้อมกับจ้องตากับคนข้างหน้า


            “เรียกกูมาทำไม...”


            “พูดไม่เพราะเลยนะครับ คุณชิตพล..” มือหนาสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงคุยกับคนตรงหน้า


            “อย่าพูดมาก เรียกกูมาทำไมกูหิวข้าว..”


            “ผมเรียกคุณมาเพราะนี้ไง..”


            ภาพถ่ายในมือของแทยงทำให้เตนล์ขมวดคิ้ว แต่เมื่อเขาสังเกตดีๆก็เป็นรูปเขากับลูกน้องกำลังรุมกระทืบเด็กต่างโรงเรียนกับภาพเมื่อเช้าที่เขากระโดดข้ามกำแพงเข้ามา นั้นทำให้ร่างเล็กเริ่มกลัวแล้วว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร เพราะว่าคะแนนประพฤติหรือจิตพิสัยก็ถูกหักไปแล้ว ถ้าหักอีกเขาก็มีแค่ไล่ออกเท่านั้น


            “ทำยังไงดีล่ะ ไหนบอกว่าจะไม่ทำแล้วไงครับ ในกระดาษที่เซ็นบอกผมก็มีบอก เรียกผู้ปกครองก็แล้ว..” แทยงขยับตัวเข้าใกล้คนตรงหน้าที่ก้มหน้าและทำอะไรไม่เป็น


            “.....”


            “โทษสถานเดียวตอนนี้คือไล่ออกเท่านั้น...” พูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก


            “....”


            “....”


            “มึงไม่มีสิทธิ์ไล่กูออก! ไอ้แทยง! ...” ใจแข็งส่งเสียงดังใส่ ถึงรู้แล้วว่าคนตรงหน้าทำให้คนออกได้ แต่ก็ใจกล้า เขาไม่ยอกเสียฟอร์มให้แทยงหรอก


            “มีสิครับ... ผมรายงานผอ. ตอนไหนก็ได้”


            “....”


            “แต่ผมจะไม่ไล่คุณออกก็ได้ เพียงแค่คุณทำตามที่ผมต้องการ” มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างสะใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากดวงตาที่อาฆาตนั้น แทยงรอคอยเวลานี้มานาน เวลาที่หัวหน้านักเลงอย่างชิตพลจะอยู่ในเงื้อมมือเขาตอนนี้


            “มึงต้องการอะไร...”


            “สัญญาแบบลูกผู้ชายสิว่านายจะยอมฉัน ถ้านายทำตามข้อตกลงนายจะไม่โดนไล่ออก..” มันคงเป็นเรื่องเล็กน้อยมั้งอาจจะเป็นล้างห้องน้ำหรือทำความสะอาดห้องพักครูก็ได้ ยอมๆไปเขาจะได้กลับลงไปกินข้าวและหาทางเอาคืนคนตรงหน้าทีหลัง


            “ได้..อื้อ!!” เพียงแค่คนตัวเล็กข้างหน้าตอบตกลง แทยงก็พุ่งเข้าไปประกบปากร่างเล็กทันที พร้อมกับคนตัวเล็กที่ตกใจตาเบิกโพล่งและยกกำปั้นจะสวนกลับคืนแต่มือแทยงก็ไวกว่า จับข้อมือบางไว้หนึ่งข้าง เตนล์ดิ้นและจะชกแทยงอีกหนึ่งข้าง สุดท้ายร่างสูงก็รวบข้อมือบางไว้ด้วยมือเดียว และแกะเข็มขัดหนังอย่างเร็วเพื่อมามัดไว้


            ลิ้นที่เข้าไปหาความหวานของช่องปากอีกคน เตนล์ไม่ทันได้ตั้งตนทรุดลงแต่วงแขนหนานั้นก็โอบไว้ แทยงไม่ยอมให้เตนล์กร่อนด่าตัวเองแน่นอน เอาลิ้นเกี่ยวลิ้นดุนนั้นดูดเสียงดังจ๊วบจ๊าบจนมีเสียงเตนล์ไม่ยอมจนอากาศเริ่มจะหมด มือที่ถูกมัดก็ตีอกร่างสูงซ้ำทันที ทำให้แทยงผลักออกมาพร้อมกับดูดริมฝีปากล่างนั้นมาด้วย


            “ไอ้เลว.. ชั่ว มึงงง!! งื้ออ ปล่อยกูนะ” เตนล์ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อแทยงขึงเขาไว้กับชั้นหนังสือและกำลังแกะเสื้อนักเรียนเขาออก และเอาตัวเองเข้ามาในวงแขนที่มัด ร่างเล็กทรุดลงบนตักแทยงที่นั่งลง มือหนาปลดกระดุมทิ้งทีละเม็ดจนเหมือนกระชาก เตนล์เสียรู้อีกคนแล้ว


            “มึงจะทำอะไรแทยง ปล่อยกูนะ มึง..” ร่างสูงไม่สนคำด่าของคนบนตักตัวเอง แก้กางเกงนักเรียนเตนล์ออกด้วยความเร็ว ดูดเนินอกติ่งไตนั้นจนเตนล์แอ่นกายตามและบิดพลิ้ว แต่งแต้มรอยสีชมพูจางบนไหปลาร้า แทยงแก้คอเสื้อให้ร่นลงไหล่ขาวนั้นโผล่ออกมา


            “แทยง..มึงหยุดนะ มึงจะทำอะไร ปล่อยกู..” ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะทำอะไรเขา แต่เขาเป็นผู้ชายจะไม่ยอมให้มาทำอย่างนี้ไม่ได้ มือบางขยุ้มกลุ่มผมหนาและดึงทิ้ง นั้นยิ่งทำให้แทยงดูดเนินอกและจุกสีชมพูนั้นแรงไปอีก


            “อ๊ะ..งื้อ..” เสียงครางผ่านลำคอทำให้แทยงยิ้ม เขารู้ว่าเตนล์เป็นผู้ชายและไม่ชอบผู้ชาย แต่ทำไงดีล่ะเขาชอบเตนล์และอยากได้เตนล์มาเป็นของตัวเอง


            “ขอโทษทีเตนล์ ชอบมึงว่ะ เป็นของกูนะ” แทยงกระซิบผ่านใบหูอีกคนทำให้เตนล์เข้าใจแล้วว่าอีกคนต้องการทำอะไร แต่ตอนนี้ท่อนบนเขาที่เสื้อหลุดลุ่ยไปแล้ว และมีคนตรงหน้าที่หยอกเขาด้วยการดูดเนินอกเขาแล้วแบบนี้ และกำลังจะถอดเกงนักเรียนเขาออก


            “ไอ้แทยง..กูเป็นผู้ชาย..อื้อ..” บั้นท้ายขาวและสะโพกมนถูกแทยงเค้นจนเตนล์แอ่นตัวและลูบเข้าไปใต้กางเกงคว้านหาสิ่งอ่อนไหวนั้น เตนล์กำลังโกรธและทำอะไรไม่ได้เพราะเขาถูกอีกคนกระทำอย่างกะเขาเป็นของเล่น สุดท้ายแทยงก็ถอดกางเกงนักเรียนร่นลงให้เหลือแต่ชั้นในสีขาวของเตนล์


            “ไหนว่าจะยอมไง..” ร่างสูงถามคนตรงหน้าไปเอามือเขี่ยแก่นกายไหวนั้นที่มีน้ำเหนียวซึมมาแล้วของเตนล์ และยกยิ้มก่อนจะตรงเข้าไปหอมแก้มคนตรงหน้า ไม่เคยคิดเลยว่าคนโหดๆจะน่ารักได้ขนาดนี้เหมือนกัน มือหนาส่งไปเกี่ยวชั้นในบางออกแล้วลูบวนจนเตนล์ต้องครางออก แล้วใช้นิ้วชี้ค่อยๆแทงเข้าไปทางช่องทางหลังนั้น


            “ก็กูนึกว่ามึงจะ อื้อ.. เจ็บบ..มึงง.. อย่า..อ๊ะ..” ตอนแรกก็คิดว่าไอ้ประธานหน้าแมวจะสั่งให้เขาไปทำบำเพ็ญประโยชน์แต่มันไม่ใช่ เตนล์หวีดร้องทันทีเมื่อแทยงใช้นิ้วอีกนิ้วยัดเข้ามาเพิ่ม มือบางจิกลงไหล่หนานั้น แล้วอีกมือก็สาวขึ้นลงจนต้องระสับระส่าย และในที่สุดเตนล์ก็ปลดปล่อยออกมาใส่มือแทยง ร่างสูงป้ายมันเข้าไปในช่องทางหลังนั้น


            “.....” แทยงยังหลงใหลในเนินอกสีขาวจนเริ่มขึ้นสีระเรื่อเพราะเขาเค้นมันผ่านริมฝีปาก ความอึดอัดแน่นกลางลำตัวของร่างสูงเริ่มทนไม่ไหว มือหนาอีกข้างรูดซิบแล้วเอาความใหญ่โตนั้นออกมาวางบนหน้าท้องอีกคน เตนล์เบือนหน้าหนี อยากจะซัดใส่สักหมัด แต่ดูจากขนาดแล้ว ถ้าใส่เข้ามาเขาลำบากแน่


            “ไอ้เลว..กูจะฆ่ามึง..อย่าเอาเข้ามานะ..อื้อ..อ๊ะ..เจ็บ..มัน..” แทยงจับความใหญ่โตนั้นรูดสองสามทีแล้วจ่อเข้าบริเวณวงขมิบสีหวานนั้น ค่อยๆผลักแท่งเอ็นอุ่นนั้นเข้าไปช้าๆ เตนล์รีบกอดคอแทยงแน่นทันทีเพราะสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในกาย แทยงครางในลำคอเมื่ออีกฝ่ายตอดรัดเขาเต็มที่จนต้องนิ่งแช่ไว้


            “กูชอบมึงนะเตนล์ ขอโทษที่ต้องใช้วิธีนี้เพื่อให้มึงเป็นของกู” คนตรงหน้าที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้นยังครบในเครื่องแบบนักเรียนแต่เตนล์ที่เปลือยอกและกางเกงร่นไปอยู่ข้อพับ แถมตอนนี้ร่างกายก็เชื่อมกันไปแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย


            “กูไม่ใช่ของมึงง..” เตนล์ขมิบช่องทางหลักเพราะมันแน่นเกินไปจนน้ำตาซึม แต่นั้นทำให้แทยงครางผ่านลำคอออกมาเพราะความสุขสม ริมฝีปากยังทำหน้าที่ดูดดุนลิ้นให้กันต่อไป ตีตราที่ไหปลาร้าของอีกคนให้เป็นรอยจาง


            “อีกหน่อยก็เป็น..” เมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กไม่ได้เจ็บแล้วแทยงก็เริ่มขยับและนั้นมันทำให้เตนล์ครางออกมาทันทีเพราะความยาวของเอ็นอุ่นและคับแน่น มือบางกอดคอแทยงแน่นจากช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้นจนไม่มีต้นเหตุ
        
   
            “ไม่...อื้อ...อ่ะ..อ่า..” ตอนแรกมันก็รู้สึกเจ็บแต่ตอนนนี้มันมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทน เตนล์กระแทกสะโพกสวนแก่นกายที่เสือกเข้าออกของแทยง จนร่างสูงยกยิ้ม เตนล์ไม่อายแล้ว แต่ครางแรงไปจนแทยงต้องกระซิบข้างหู


            “อย่าเสียงดังนี้ห้องสมุด..” อยากแกล้งอีกคนเล่น ตั้งใจกระแทกถี่แรงๆในช่วงล่างมันดังกระทบกันเบาๆ และให้เตนล์คราง เขาไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะทำอย่างนี้กับเตนล์ได้อย่างที่เขาต้องการ เพราะแทยงชอบเตนล์มาตั้งนานแล้ว


            “ก็กูเจ็บอ่ะ..งื้อ..อย่าขยับ..อ่า..อ๊ะ..อ่าๆๆ” ตัวเองบอกให้เบาเสียงแต่ก็กระแทกถี่ๆย้ำๆมาแบบนี้จะให้เตนล์ทำยังไง ยิ่งอีกคนเข้าสุดออกสุดเขาก็ตายพอดี แล้วนี้ยิ่งเป็นครั้งแรก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น ชิตพลโดยประธานแทยงจัดการ


            “บอกว่าอย่าเสียงดังไง.. ห้องสมุด..” พูดไปยิ้มไปและขยันขยับช่วงล่างต่อไปไม่หยุด แทยงไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะยอมเขาได้ง่ายๆ แถมยังได้ยลมองร่างกายคนตรงหน้า นิ่มน่าจับและน่าทำให้เป็นรอย


            “มึงก็อย่าใส่..อ่า..แรง..อ่าๆๆ..” มือหนาช้อนสะโพกเตนล์ขึ้นมา ทำให้ร่างเล็กเอาขากอดเอวอีกคนได้ดียิ่งขึ้น ให้เตนล์เอนหลังใส่ชั้นหนังสือแล้วพอถนัดก็ซอยสะโพกถี่ขึ้นและจูบคนตรงหน้าไปด้วย


            “....”


            “กูเกลียดมึงง...อ่า!..อ๊ะ..”


            “เรียกชื่อสิ..จะไม่ตัดคะแนนจิตพิสัย พร้อมคะแนนความประพฤติ” ยิ้มอยากผู้ชนะของแทยงนั้นทำให้เตนล์เจ็บใจ เสียทั้งศักดิ์เสียทั้งกาย เอาความเป็นประธานมารังแกคนอื่น


            “ไม่..อ่า..อ๊ะ..อื้อๆๆ” แทยงเริ่มเพิ่มแรงกระแทกแล้วเอาสุดออกสุดทุกครั้งจนเตนล์ทนไม่ไหวเอาหน้าซบไหล่ครางออกมาผ่านลำคอและกัดเสื้อนักเรียนแทยงไว้ เตนล์กลัวว่าเสียงครางมันจะเสียงดัง แต่พอเตนล์ปฏิเสธแทยงก็ยิ่งเขาไปลึกกว่าเก่าจนเตนล์ต้องยอมครางชื่อออกเพราะความสุขสม


            “...”


            “ทะ..ยง..อ่า..อื้อๆๆ อ่า..อ๊ะ..”


            “จนได้...อ่า..เตนล์..ไม่ไหวแล้ว..” เมื่อรู้ว่าจะถึงจุดสูงสุดแทยงจับเอวเตนล์แน่นก่อนจะซอยถี่และกระแทกรัว ไม่สนว่าเตนล์จะครางดังหรือเปล่า แต่นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขามีอะไรกับคนอื่น โดยที่ไม่ต้องช่วยตัวเองด้วยการใช้มืออีก


            “มึง..อย่า..อื้อๆๆ อ่า.. อ๊ะ ปล่อยในนะ..” ยิ่งใกล้ถึงฝั่งแทยงก็ยิ่งไม่ฟังคำพูดของอีกคนเลย ได้แต่ครางและเตือนไม่ให้ร่างสูงปล่อยเข้ามาในกาย เพราะถ้าปล่อยเข้ามาในกายมันเปื้อนกางเกงเข้าแน่นอนและเขาก็มีเรียนบ่าย ร่างสูงยังคงดูดดื่มกับรสจูบที่เตนล์สนองตอบ


            “เตนล์..อ่า..เซ็กซี่จังว่ะ..” แทยงผละออกมามองเตนล์ที่กำลังถูกช่วงล่างเขาขยับเข้าออกอยู่ ใบหน้าหวานที่มองค้อน แก้มชื้นสีระเรื่อและเนินอกที่มีรอยที่เขาทำสีจาง คนตรงหน้าเป็นของเขาแล้ว


            “ทะ..แทยง..อ่าๆๆๆ...ไม่นะ..มึงง..อื้อ” เตนล์กอดคอแทยงแน่นเมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดความอึดอัด และแล้วก็ต้องหลับตาปี๋เพราะความอุ่นในช่วงท้องน้อยนั้น


            “อ้า!..เตนล์..” แทยงนิ่งค้างกระตุกเกร็งสองสามรอบแล้วนิ่งแช่ไว้ สองคนระหว่างชั้นหนังสือที่เหนื่อยหอบไม่ต่างกัน แทยงอมยิ้มก่อนจะตรงไปหอมแก้มเตนล์ ให้ใบหน้านั้นมองค้อน งุ้มงอ ใครว่าชิตพลเป็นเด็กเรียนเกเรไม่เลยสักนิด


            “กูเกลียดมึง กูจะฆ่ามึง..อ่า..อย่าขยับ..มัน...” เตนล์ด่าอีกคนด้วยความอาย ถ้าลูกน้องเข้ามารู้จะเป็นยังไง แทยงหยุดเคลื่อนไหวก่อนจะกระตุกอีกรอบ แล้วขยับ ความอุ่นข้างในกายจากของเหลวที่อีกคนฉีดเข้ามาทำให้เตนล์รู้สึกเขิน เป็นของเขาแล้วเรียบร้อย


            “มันยังไม่สุดเลย ขออยู่อย่างนี้สักครู่นะ” แก่นกายที่ยังไม่ถอดและดูเหมือนว่าแทยงจะฉีดของเหลวขุ่นนั้นเข้ามาในกายเตนล์เยอะเกินไปจนเริ่มไหลลงตามแก้มก้นหยดลงเปื้อนกางเกงสแลคนักเรียนสีดำ และหล่นลงเปื้อนขอบหนังสือ


            “ปล่อยในทำไม.. มึงงง..”


            “จะได้ไม่ต้องไปเรียนไง กูจะเอามึงที่นี้แหละ จนเลิกเรียน” แทยงพูดตามความจริง ในเมื่อมีโอกาสเขาจะปล่อยไปได้หรอ แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยให้เตนล์ไปง่ายๆหรอก แต่ยังไงก็ยังรักษาสัญญาว่าจะไม่เอาโทษเรื่องความผิดวันนี้


            “ไม่!! งื้อ..ไอ้แทยง...อ่าๆๆๆ” ช่วงล่างที่เริ่มขยับอีกรอบและเริ่มชินทำให้แทยงโอบเอวเตนล์เข้ามาใกล้


            ตลอดช่วงบ่ายไม่มีใครเห็นประธานนักเรียนกับนักเรียนชิตพลว่าหายไปไหน แต่หลังเลิกเรียนมีคนเห็นประธานนักเรียนอุ้มนักเรียนชิตพลลงมาจากหอสมุดชั้น S และพากลับบ้าน ก่อนจะมาโรงเรียนพร้อมกันในอีกเช้าวันต่อมา



จบแล้วครับ


#HappyTENday
สุขสันต์วันชิตพลเดย์นะครับ