เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เหนือเตนล์ยังมีแทยง...
ผัวะ!!
หมัดหนักทิ้งลงบนแก้มเต็มแรงจนศีรษะหันไปตามตามแรง
แต่มือก็ยังกระชากปกคอเสื้อนั้นไว้ไม่ให้ร่างกายที่เปื้อนของเหลวสีแดงจากร่างกายเจ้าตัวหล่นลง
นักเรียนสะบักสะมอมจากการต่อสู้ด้วยมือตีน เปื้อนฝุ่นจนไม่คุ้นกับชุดนักเรียน
“ตอนต่อไปนี้
มึงอย่ามาหยามกับโรงเรียนกูอีกเข้าใจไหม!”
สิ้นสุดการประกาศผ่านเสียงแหบหวาน
ร่างหนึ่งร่างก็ถูกผลักลงกับพื้นข้างถังขยะในตรอกซอยเล็ก
ก่อนผู้มีชัยชนะจะปัดเสื้อและความสกปรกจากมือของเด็กชายที่ใกล้จะสลบลงไปข้างหน้า
“กลับกันเถอะลูกพี่เตนล์”
“อย่าให้กูจับได้อีกนะ!”
ร่างชายสามคนเดินออกมาก่อนหัวโจกจะเดินตามออกมาหลังสู้กับคู่อริถึงห้าคน
รองเท้านักเรียนสีดำเตะกระป๋องเหล็กใส่คนที่พ่ายแพ้จนเสียงมันดังไปทั้งตรอก นักเรียนมอปลายในชุดนักเรียนหลุดชายลอย
และเอามือเสยผมขึ้น ใบหน้าหวานที่ไม่เข้ากับกับนิสัยนักเลงอย่างนั้นเลย
“ลูกพี่
ไอ้ประธานมันจะเรียกเราไปพบหรอ
ไหนลูกพี่บอกว่ามันจะเรียกผู้ปกครองไงถ้าเรามีเรื่องอีก”
ลูกน้องมอปลายปีหนึ่งที่เริ่มนึกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าประธานนักเรียนรู้เรื่องพวกเขาที่ทำไว้เมื่อกี้
“ไอ้ประธานหน้าแมวนั้นน่ะหรอ
ช่างมันสิ ใครจะไปรู้ มันไม่ได้มีตามาดูเราตลอดนิ”
“แล้วถ้ามันรู้ล่ะลูกพี่”
“กูจะจัดการซัดมันให้ลุกไม่ขึ้นเลยค่อยดู”
“เชี้ยยย! สายแล้วไหมล่ะ”
นาฬิกาข้อมือถูกชูขึ้นผ่านสายตาเพื่อดูเวลาแต่ไม่ถึงสิบนาทีก็จะปิดประตูแล้ว
สองฝีเท้าก็ได้แต่วิ่งอย่างเร็วเพื่อจะได้เข้าโรงเรียนทัน
เขาไม่อยากจะขาดโรงเรียนอีกครั้ง อีกหน่อยคะแนนความประพฤติก็จะไม่เหลือแล้ว และโควตาขาดเรียนก็หมดแล้ว
“โธ่เว้ยยย! เอาไงดีว่ะ”
และแล้วประตูเหล็กของโรงเรียนปิดลงไปกับตาของเตนล์
แล้วเขาจะเข้าโรงเรียนยังไงล่ะนี้
“ใช่ กำแพง”
เท่าที่คิดได้ก็มีแค่นี้ ช่วงนี้ทุกคนน่าจะเข้าเรียนแล้ว
และกำลังเริ่มคลาสเรียนแรกของวัน การแอบเข้าโรงเรียนแบบนี้คงจะไม่ได้มีใครพบเห็นหรือสงสัยอย่างแน่นอน
ตุบ!
มือบางเหวี่ยงกระเป๋าข้ามรั้วโรงเรียนไป
ก่อนจะตรวจสอบว่ามีใครมาตรวจหรือเปล่าเพราะการทำงานของสภานักเรียนนั้นเข้มงวดยิ่งกว่าอะไรในระยะเวลานี้
ทันทีเหยียบลังไม้เก่าแล้วใช้เท้าซ้ายพาดขึ้นกำแพงดึงตัวเองขึ้น
มองซ้ายขวาบนที่สูงว่ามีใครผ่านมาหรือเปล่าแต่ก็ไม่พบ
เลยเป็นโอกาสดีที่เตนล์จะผ่านไปได้สบาย
ร่างเล็กวิ่งลอดไปตามเรือนเพาะชำหลังอาคารที่ตนเรียน
แล้วทำท่าเดินเข้าระเบียงหน้าอาคารอย่างคนมาจากห้องน้ำ
ทุกพื้นว่างโล่งนั้นหมายความว่าคาบแรกของวันเริ่มแล้ว
ร่างเล็กมุดตัวเข้าไปในซอกระหว่างเก้าอี้และโต๊ะเรียนอดไม่ได้ที่เพื่อนหลังห้องจะมองแล้วหลีกทางให้ให้มานั่งที
“ฟู่วว~” ร่างเล็กผ่อนลมหายใจเป็นการโล่งอก
แล้วมองอาจารย์แม่ที่กำลังเขียนรายละเอียดประวัติศาสตร์ยุคกลางอยู่
“อ้าวไอ้เตนล์ กูนึกว่ามันจะขาดเรียนแล้วซะอีก ใช้โควตาหมดแล้วล่ะสิ”
“หุบปากมึงไปเลยโดยอง
ตั้งใจเรียนไปแล้วกูจะลอก” เตนล์ด่าเพื่อนสนิทที่กำลังเขียนตามอาจารย์แม่ไปหยิกๆ
พร้อมกับตัวเองที่เอามือล้วงหาสมุดที่ตัวเองเอามาเรียนหรือเปล่า
“ระวังเถอะ
มาสายอย่างนี้อย่าคิดว่าจะรอด”
“ถ้าจับได้ก็เทพล่ะ สาส” จบบทสนทนาแค่นั้นเพราะใบหน้าที่เหี่ยวย่นของหัวหน้ากลุ่มสาระสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรมได้หันมาอธิบายข้อความที่เธอเขียน
จากคาบแรกจนถึงเช้านอกประวัติศาสตร์ในภาคเช้าแล้วก็ยังมีชีวะให้นอนหลับอีกคาบนับเป็นการว่างของคาบที่ไม่ได้ว่าง
เสียงกริ๊งพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมกับกองหนังสือบนอกของอาจารย์ชีวะออกไป
แต่ในระวังที่ทุกคนกำลังจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าหรือออกไปหาข้าวเที่ยง บุคคลที่ทุกคนในโรงเรียนกลัวก็ปรากฎขึ้นหน้าห้อง
“ขอให้นายชิตพล ลี้ชัยพรกุล
นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสอง ห้อง A ไปพบประธานนักเรียนที่ห้องสมุด ชั้น S ล็อค 27 ด้วยครับ”
“ห้ะ!”
ทุกสายตาของเพื่อนชายหญิงเปลี่ยนจากโฟกัสเด็กมัธยมปลายปีหนึ่ง
ตัวขาว ผมดำขลับ เลขานุการท่านประธานนักเรียน หันมามองชิตพลแทน
แปปเดียวก่อนทุกสายตาจะหันกลับแล้วแยกย้ายใครแยกย้ายมัน
“ไอ้หน้าตี๋แจฮยอนนี่หว่า..
โชคดีนะเพื่อนเตนล์ กูไปหาอะไรแดกล่ะ กูหิวว” เพื่อนโดยองตบบ่าเพื่อนสนิทด้วยความให้กำลังใจ
เพราะใครที่ถูกเรียกไปอย่างนี้ไม่น่าจะได้รอดกลับมาสักคน
ส่วนใหญ่ก็ร้องไห้กลับมาไม่ก็เข้าโรงพยาบาลไป
“เออ!”
“อีเหี้ย ถ้าลูกน้องมันจะบอกละเอียดขนาดนี้
เอาลองติจูด ละติจูดด้วยไหมล่ะ” โดยองเอ่ยขึ้นก่อนจะออกไป
ไอ้หน้าแมวเรียกกูทำไมว่ะ...
ร่างเล็กในชุดนักเรียนสีเลือดหมูเดินเข้ามาในหอสมุดที่ทุกคนจะพลุกพล่านในช่วงพักเที่ยงแน่นอนว่าเป็นเวลาว่างของวัน
นอกจากเด็กเรียนแว่นหนาเตอะที่เข้ามาอ่านหนังสือแล้ว
อาจารย์ส่วนหนึ่งก็จะมาตรวจการบ้านที่นี้
แต่ว่าตอนนี้เขากำลังเดินขึ้นบันไดเวียนขึ้นไปชั้น S ของหอสมุด
ชั้น S ที่ย่อมาจาก secret หนังสืออ้างอิงและหนังสือประวัติโรงเรียน หรือพงศาวดารต่างๆนานา
เอกสารชั้นต้นเก่าๆจะถูกเก็บไว้ชั้นนี้
แต่ตอนนี้เตนล์ไม่ได้สนใจกระดาษเย็บเล่มนั้น
เขาหาคนเรียกตัวเขามาอยู่เพราะเขาอยากจะลงไปกินข้าวแล้ว
“S25 S26 S27 นี่ไง”
นิ้วชี้ยกขึ้นก่อนจะไล่ไปทีละแผนกหนังสือ
มีแค่แสงจากหน้าต่างเท่านั้นแต่ก็ไม่เพียงพอเพราะชั้นหนังสือบัง
“อะไรว่ะ
โซนหนังสือ การสืบพันธุ์ของพืช นี้.. อื้อ!!”
จู่ๆ
ก็มีมือมาปิดปากพร้อมกับล็อคตัวไว้ ก่อนจะถูกลากเข้าระหว่างชั้นหนังสือ
กลิ่นโคโลญน์ของผู้ชายและน้ำหอมกลิ่นจาง แล้วร่างเล็กก็ถูกผลักเข้าชั้นหนังสืออย่างจังจนไม่ได้คำนึงถึงซัมกุกยูซาบนชั้นข้างบน
“สวัสดี คุณชิตพล..”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของชั้น S และดูเหมือนจะมีแค่ลมหายใจเขากับคนตรงหน้าเท่านั้นถ้าไม่นับบรรณารักษ์ที่ประจำชั้นอยู่
“ลี แทยง..”
แผลใต้ตากับรอยยิ้มแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากประธานนักเรียนที่เข้มงวด หลังจากมือหนาปล่อยให้เขาเป็นอิสระ
เตนล์ปัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่พร้อมกับจ้องตากับคนข้างหน้า
“เรียกกูมาทำไม...”
“พูดไม่เพราะเลยนะครับ คุณชิตพล..”
มือหนาสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงคุยกับคนตรงหน้า
“อย่าพูดมาก เรียกกูมาทำไมกูหิวข้าว..”
“ผมเรียกคุณมาเพราะนี้ไง..”
ภาพถ่ายในมือของแทยงทำให้เตนล์ขมวดคิ้ว
แต่เมื่อเขาสังเกตดีๆก็เป็นรูปเขากับลูกน้องกำลังรุมกระทืบเด็กต่างโรงเรียนกับภาพเมื่อเช้าที่เขากระโดดข้ามกำแพงเข้ามา
นั้นทำให้ร่างเล็กเริ่มกลัวแล้วว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร เพราะว่าคะแนนประพฤติหรือจิตพิสัยก็ถูกหักไปแล้ว
ถ้าหักอีกเขาก็มีแค่ไล่ออกเท่านั้น
“ทำยังไงดีล่ะ
ไหนบอกว่าจะไม่ทำแล้วไงครับ ในกระดาษที่เซ็นบอกผมก็มีบอก เรียกผู้ปกครองก็แล้ว..”
แทยงขยับตัวเข้าใกล้คนตรงหน้าที่ก้มหน้าและทำอะไรไม่เป็น
“.....”
“โทษสถานเดียวตอนนี้คือไล่ออกเท่านั้น...”
พูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“....”
“....”
“มึงไม่มีสิทธิ์ไล่กูออก! ไอ้แทยง! ...” ใจแข็งส่งเสียงดังใส่ ถึงรู้แล้วว่าคนตรงหน้าทำให้คนออกได้
แต่ก็ใจกล้า เขาไม่ยอกเสียฟอร์มให้แทยงหรอก
“มีสิครับ... ผมรายงานผอ. ตอนไหนก็ได้”
“....”
“แต่ผมจะไม่ไล่คุณออกก็ได้
เพียงแค่คุณทำตามที่ผมต้องการ” มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างสะใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากดวงตาที่อาฆาตนั้น
แทยงรอคอยเวลานี้มานาน เวลาที่หัวหน้านักเลงอย่างชิตพลจะอยู่ในเงื้อมมือเขาตอนนี้
“มึงต้องการอะไร...”
“สัญญาแบบลูกผู้ชายสิว่านายจะยอมฉัน
ถ้านายทำตามข้อตกลงนายจะไม่โดนไล่ออก..” มันคงเป็นเรื่องเล็กน้อยมั้งอาจจะเป็นล้างห้องน้ำหรือทำความสะอาดห้องพักครูก็ได้
ยอมๆไปเขาจะได้กลับลงไปกินข้าวและหาทางเอาคืนคนตรงหน้าทีหลัง
“ได้..อื้อ!!”
เพียงแค่คนตัวเล็กข้างหน้าตอบตกลง แทยงก็พุ่งเข้าไปประกบปากร่างเล็กทันที
พร้อมกับคนตัวเล็กที่ตกใจตาเบิกโพล่งและยกกำปั้นจะสวนกลับคืนแต่มือแทยงก็ไวกว่า
จับข้อมือบางไว้หนึ่งข้าง เตนล์ดิ้นและจะชกแทยงอีกหนึ่งข้าง
สุดท้ายร่างสูงก็รวบข้อมือบางไว้ด้วยมือเดียว
และแกะเข็มขัดหนังอย่างเร็วเพื่อมามัดไว้
ลิ้นที่เข้าไปหาความหวานของช่องปากอีกคน
เตนล์ไม่ทันได้ตั้งตนทรุดลงแต่วงแขนหนานั้นก็โอบไว้ แทยงไม่ยอมให้เตนล์กร่อนด่าตัวเองแน่นอน
เอาลิ้นเกี่ยวลิ้นดุนนั้นดูดเสียงดังจ๊วบจ๊าบจนมีเสียงเตนล์ไม่ยอมจนอากาศเริ่มจะหมด
มือที่ถูกมัดก็ตีอกร่างสูงซ้ำทันที
ทำให้แทยงผลักออกมาพร้อมกับดูดริมฝีปากล่างนั้นมาด้วย
“ไอ้เลว.. ชั่ว มึงงง!! งื้ออ ปล่อยกูนะ”
เตนล์ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อแทยงขึงเขาไว้กับชั้นหนังสือและกำลังแกะเสื้อนักเรียนเขาออก
และเอาตัวเองเข้ามาในวงแขนที่มัด ร่างเล็กทรุดลงบนตักแทยงที่นั่งลง
มือหนาปลดกระดุมทิ้งทีละเม็ดจนเหมือนกระชาก เตนล์เสียรู้อีกคนแล้ว
“มึงจะทำอะไรแทยง ปล่อยกูนะ มึง..”
ร่างสูงไม่สนคำด่าของคนบนตักตัวเอง แก้กางเกงนักเรียนเตนล์ออกด้วยความเร็ว
ดูดเนินอกติ่งไตนั้นจนเตนล์แอ่นกายตามและบิดพลิ้ว แต่งแต้มรอยสีชมพูจางบนไหปลาร้า
แทยงแก้คอเสื้อให้ร่นลงไหล่ขาวนั้นโผล่ออกมา
“แทยง..มึงหยุดนะ มึงจะทำอะไร
ปล่อยกู..” ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะทำอะไรเขา แต่เขาเป็นผู้ชายจะไม่ยอมให้มาทำอย่างนี้ไม่ได้
มือบางขยุ้มกลุ่มผมหนาและดึงทิ้ง
นั้นยิ่งทำให้แทยงดูดเนินอกและจุกสีชมพูนั้นแรงไปอีก
“อ๊ะ..งื้อ..” เสียงครางผ่านลำคอทำให้แทยงยิ้ม
เขารู้ว่าเตนล์เป็นผู้ชายและไม่ชอบผู้ชาย แต่ทำไงดีล่ะเขาชอบเตนล์และอยากได้เตนล์มาเป็นของตัวเอง
“ขอโทษทีเตนล์ ชอบมึงว่ะ เป็นของกูนะ”
แทยงกระซิบผ่านใบหูอีกคนทำให้เตนล์เข้าใจแล้วว่าอีกคนต้องการทำอะไร แต่ตอนนี้ท่อนบนเขาที่เสื้อหลุดลุ่ยไปแล้ว
และมีคนตรงหน้าที่หยอกเขาด้วยการดูดเนินอกเขาแล้วแบบนี้
และกำลังจะถอดเกงนักเรียนเขาออก
“ไอ้แทยง..กูเป็นผู้ชาย..อื้อ..” บั้นท้ายขาวและสะโพกมนถูกแทยงเค้นจนเตนล์แอ่นตัวและลูบเข้าไปใต้กางเกงคว้านหาสิ่งอ่อนไหวนั้น
เตนล์กำลังโกรธและทำอะไรไม่ได้เพราะเขาถูกอีกคนกระทำอย่างกะเขาเป็นของเล่น
สุดท้ายแทยงก็ถอดกางเกงนักเรียนร่นลงให้เหลือแต่ชั้นในสีขาวของเตนล์
“ไหนว่าจะยอมไง..”
ร่างสูงถามคนตรงหน้าไปเอามือเขี่ยแก่นกายไหวนั้นที่มีน้ำเหนียวซึมมาแล้วของเตนล์
และยกยิ้มก่อนจะตรงเข้าไปหอมแก้มคนตรงหน้า
ไม่เคยคิดเลยว่าคนโหดๆจะน่ารักได้ขนาดนี้เหมือนกัน มือหนาส่งไปเกี่ยวชั้นในบางออกแล้วลูบวนจนเตนล์ต้องครางออก
แล้วใช้นิ้วชี้ค่อยๆแทงเข้าไปทางช่องทางหลังนั้น
“ก็กูนึกว่ามึงจะ อื้อ.. เจ็บบ..มึงง..
อย่า..อ๊ะ..” ตอนแรกก็คิดว่าไอ้ประธานหน้าแมวจะสั่งให้เขาไปทำบำเพ็ญประโยชน์แต่มันไม่ใช่
เตนล์หวีดร้องทันทีเมื่อแทยงใช้นิ้วอีกนิ้วยัดเข้ามาเพิ่ม มือบางจิกลงไหล่หนานั้น
แล้วอีกมือก็สาวขึ้นลงจนต้องระสับระส่าย
และในที่สุดเตนล์ก็ปลดปล่อยออกมาใส่มือแทยง ร่างสูงป้ายมันเข้าไปในช่องทางหลังนั้น
“.....” แทยงยังหลงใหลในเนินอกสีขาวจนเริ่มขึ้นสีระเรื่อเพราะเขาเค้นมันผ่านริมฝีปาก
ความอึดอัดแน่นกลางลำตัวของร่างสูงเริ่มทนไม่ไหว มือหนาอีกข้างรูดซิบแล้วเอาความใหญ่โตนั้นออกมาวางบนหน้าท้องอีกคน
เตนล์เบือนหน้าหนี อยากจะซัดใส่สักหมัด แต่ดูจากขนาดแล้ว ถ้าใส่เข้ามาเขาลำบากแน่
“ไอ้เลว..กูจะฆ่ามึง..อย่าเอาเข้ามานะ..อื้อ..อ๊ะ..เจ็บ..มัน..”
แทยงจับความใหญ่โตนั้นรูดสองสามทีแล้วจ่อเข้าบริเวณวงขมิบสีหวานนั้น
ค่อยๆผลักแท่งเอ็นอุ่นนั้นเข้าไปช้าๆ
เตนล์รีบกอดคอแทยงแน่นทันทีเพราะสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในกาย แทยงครางในลำคอเมื่ออีกฝ่ายตอดรัดเขาเต็มที่จนต้องนิ่งแช่ไว้
“กูชอบมึงนะเตนล์
ขอโทษที่ต้องใช้วิธีนี้เพื่อให้มึงเป็นของกู” คนตรงหน้าที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้นยังครบในเครื่องแบบนักเรียนแต่เตนล์ที่เปลือยอกและกางเกงร่นไปอยู่ข้อพับ
แถมตอนนี้ร่างกายก็เชื่อมกันไปแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย
“กูไม่ใช่ของมึงง..” เตนล์ขมิบช่องทางหลักเพราะมันแน่นเกินไปจนน้ำตาซึม
แต่นั้นทำให้แทยงครางผ่านลำคอออกมาเพราะความสุขสม
ริมฝีปากยังทำหน้าที่ดูดดุนลิ้นให้กันต่อไป ตีตราที่ไหปลาร้าของอีกคนให้เป็นรอยจาง
“อีกหน่อยก็เป็น..” เมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กไม่ได้เจ็บแล้วแทยงก็เริ่มขยับและนั้นมันทำให้เตนล์ครางออกมาทันทีเพราะความยาวของเอ็นอุ่นและคับแน่น
มือบางกอดคอแทยงแน่นจากช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้นจนไม่มีต้นเหตุ
“ไม่...อื้อ...อ่ะ..อ่า..” ตอนแรกมันก็รู้สึกเจ็บแต่ตอนนนี้มันมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทน
เตนล์กระแทกสะโพกสวนแก่นกายที่เสือกเข้าออกของแทยง จนร่างสูงยกยิ้ม
เตนล์ไม่อายแล้ว แต่ครางแรงไปจนแทยงต้องกระซิบข้างหู
“อย่าเสียงดังนี้ห้องสมุด..” อยากแกล้งอีกคนเล่น
ตั้งใจกระแทกถี่แรงๆในช่วงล่างมันดังกระทบกันเบาๆ และให้เตนล์คราง
เขาไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะทำอย่างนี้กับเตนล์ได้อย่างที่เขาต้องการ
เพราะแทยงชอบเตนล์มาตั้งนานแล้ว
“ก็กูเจ็บอ่ะ..งื้อ..อย่าขยับ..อ่า..อ๊ะ..อ่าๆๆ”
ตัวเองบอกให้เบาเสียงแต่ก็กระแทกถี่ๆย้ำๆมาแบบนี้จะให้เตนล์ทำยังไง ยิ่งอีกคนเข้าสุดออกสุดเขาก็ตายพอดี
แล้วนี้ยิ่งเป็นครั้งแรก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น ชิตพลโดยประธานแทยงจัดการ
“บอกว่าอย่าเสียงดังไง.. ห้องสมุด..” พูดไปยิ้มไปและขยันขยับช่วงล่างต่อไปไม่หยุด
แทยงไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะยอมเขาได้ง่ายๆ แถมยังได้ยลมองร่างกายคนตรงหน้า
นิ่มน่าจับและน่าทำให้เป็นรอย
“มึงก็อย่าใส่..อ่า..แรง..อ่าๆๆ..” มือหนาช้อนสะโพกเตนล์ขึ้นมา
ทำให้ร่างเล็กเอาขากอดเอวอีกคนได้ดียิ่งขึ้น
ให้เตนล์เอนหลังใส่ชั้นหนังสือแล้วพอถนัดก็ซอยสะโพกถี่ขึ้นและจูบคนตรงหน้าไปด้วย
“....”
“กูเกลียดมึงง...อ่า!..อ๊ะ..”
“เรียกชื่อสิ..จะไม่ตัดคะแนนจิตพิสัย
พร้อมคะแนนความประพฤติ” ยิ้มอยากผู้ชนะของแทยงนั้นทำให้เตนล์เจ็บใจ เสียทั้งศักดิ์เสียทั้งกาย
เอาความเป็นประธานมารังแกคนอื่น
“ไม่..อ่า..อ๊ะ..อื้อๆๆ” แทยงเริ่มเพิ่มแรงกระแทกแล้วเอาสุดออกสุดทุกครั้งจนเตนล์ทนไม่ไหวเอาหน้าซบไหล่ครางออกมาผ่านลำคอและกัดเสื้อนักเรียนแทยงไว้
เตนล์กลัวว่าเสียงครางมันจะเสียงดัง แต่พอเตนล์ปฏิเสธแทยงก็ยิ่งเขาไปลึกกว่าเก่าจนเตนล์ต้องยอมครางชื่อออกเพราะความสุขสม
“...”
“ทะ..ยง..อ่า..อื้อๆๆ อ่า..อ๊ะ..”
“จนได้...อ่า..เตนล์..ไม่ไหวแล้ว..” เมื่อรู้ว่าจะถึงจุดสูงสุดแทยงจับเอวเตนล์แน่นก่อนจะซอยถี่และกระแทกรัว
ไม่สนว่าเตนล์จะครางดังหรือเปล่า แต่นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขามีอะไรกับคนอื่น โดยที่ไม่ต้องช่วยตัวเองด้วยการใช้มืออีก
“มึง..อย่า..อื้อๆๆ อ่า.. อ๊ะ
ปล่อยในนะ..” ยิ่งใกล้ถึงฝั่งแทยงก็ยิ่งไม่ฟังคำพูดของอีกคนเลย
ได้แต่ครางและเตือนไม่ให้ร่างสูงปล่อยเข้ามาในกาย
เพราะถ้าปล่อยเข้ามาในกายมันเปื้อนกางเกงเข้าแน่นอนและเขาก็มีเรียนบ่าย
ร่างสูงยังคงดูดดื่มกับรสจูบที่เตนล์สนองตอบ
“เตนล์..อ่า..เซ็กซี่จังว่ะ..” แทยงผละออกมามองเตนล์ที่กำลังถูกช่วงล่างเขาขยับเข้าออกอยู่
ใบหน้าหวานที่มองค้อน แก้มชื้นสีระเรื่อและเนินอกที่มีรอยที่เขาทำสีจาง
คนตรงหน้าเป็นของเขาแล้ว
“ทะ..แทยง..อ่าๆๆๆ...ไม่นะ..มึงง..อื้อ”
เตนล์กอดคอแทยงแน่นเมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดความอึดอัด และแล้วก็ต้องหลับตาปี๋เพราะความอุ่นในช่วงท้องน้อยนั้น
“อ้า!..เตนล์..” แทยงนิ่งค้างกระตุกเกร็งสองสามรอบแล้วนิ่งแช่ไว้
สองคนระหว่างชั้นหนังสือที่เหนื่อยหอบไม่ต่างกัน
แทยงอมยิ้มก่อนจะตรงไปหอมแก้มเตนล์ ให้ใบหน้านั้นมองค้อน งุ้มงอ
ใครว่าชิตพลเป็นเด็กเรียนเกเรไม่เลยสักนิด
“กูเกลียดมึง
กูจะฆ่ามึง..อ่า..อย่าขยับ..มัน...” เตนล์ด่าอีกคนด้วยความอาย
ถ้าลูกน้องเข้ามารู้จะเป็นยังไง แทยงหยุดเคลื่อนไหวก่อนจะกระตุกอีกรอบ แล้วขยับ
ความอุ่นข้างในกายจากของเหลวที่อีกคนฉีดเข้ามาทำให้เตนล์รู้สึกเขิน
เป็นของเขาแล้วเรียบร้อย
“มันยังไม่สุดเลย
ขออยู่อย่างนี้สักครู่นะ” แก่นกายที่ยังไม่ถอดและดูเหมือนว่าแทยงจะฉีดของเหลวขุ่นนั้นเข้ามาในกายเตนล์เยอะเกินไปจนเริ่มไหลลงตามแก้มก้นหยดลงเปื้อนกางเกงสแลคนักเรียนสีดำ
และหล่นลงเปื้อนขอบหนังสือ
“ปล่อยในทำไม.. มึงงง..”
“จะได้ไม่ต้องไปเรียนไง
กูจะเอามึงที่นี้แหละ จนเลิกเรียน” แทยงพูดตามความจริง
ในเมื่อมีโอกาสเขาจะปล่อยไปได้หรอ แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยให้เตนล์ไปง่ายๆหรอก
แต่ยังไงก็ยังรักษาสัญญาว่าจะไม่เอาโทษเรื่องความผิดวันนี้
“ไม่!! งื้อ..ไอ้แทยง...อ่าๆๆๆ”
ช่วงล่างที่เริ่มขยับอีกรอบและเริ่มชินทำให้แทยงโอบเอวเตนล์เข้ามาใกล้
ตลอดช่วงบ่ายไม่มีใครเห็นประธานนักเรียนกับนักเรียนชิตพลว่าหายไปไหน
แต่หลังเลิกเรียนมีคนเห็นประธานนักเรียนอุ้มนักเรียนชิตพลลงมาจากหอสมุดชั้น S และพากลับบ้าน
ก่อนจะมาโรงเรียนพร้อมกันในอีกเช้าวันต่อมา
จบแล้วครับ
#HappyTENday
สุขสันต์วันชิตพลเดย์นะครับ
โหหหห ประธ๊านนนน
ตอบลบ