OS : TAETEN : ข้างกองไฟบนหาดทราย

OS : TAETEN : ข้างกองไฟบนหาดทราย

            ทางเดินระเบียงที่ถูกปูด้วยพรมกำลังถูกทิ้งน้ำหนักด้วยฝีเท้า จุดหมายอยู่ตรงห้องพักขนาดจองสองคน อาหารค่ำถูกทานเข้าไปแล้วในรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของถิ่นฐานที่นี้ ในหัวมีความคิดที่จะผ่อนคลายความเหนื่อยล้าของวันกับเตียงฟูกนุ่มแต่พอคีการ์ดแตะเข้ากับเครื่องสแกน เอาตัวเองเข้ามาในห้องก็พบกับความว่างเปล่า

            สองเท้าเดินตรงไปที่ระเบียงของชั้น ก่อนจะกวาดสายตาลงไปบนพื้นดิน ภาพหาดทรายในยามค่ำคืนถูกประดับไปด้วยชุดไฟเล็กๆจากคบไฟที่ปักอยู่บนหาด ความสนใจทั้งหมดถูกตกไปอยู่กับใครบางคนที่นั่งเล่นอยู่ริมหาดคนเดียว นาฬิกาที่เที่ยงตรงบอกเวลาแล้วว่าควรจะพักผ่อน เห็นทีเขาควรลงไปตามอีกคนให้ขึ้นมานอนได้แล้ว

            เสียงน้ำทะเลซัดเข้าผืนทรายในยามค่ำคืน ความอุ่นของผืนทรายหายไปพร้อมกับลาจากของดวงตะวัน สิ่งที่ให้ความอบอุ่นในตอนนี้คงมีเพียงกองไฟที่กองจากฟืนไม้ต้นมะพร้าว อย่างน้อยก็ประทังความหนาวได้ในขณะนี้ ผ้าห่มหนึ่งผืนคลุมไหล่และถูกดึงให้ปกปิดทั่วกอด สองขาที่ซ้อนกัน นั่งขัดสมาธิพร้อมกับสายตาที่ทอดยาวในทะเล

            “ไม่ขึ้นไปนอนหรอครับพี่แทยง”

           

            ก้นหนักถูกทิ้งลงข้างๆก่อนจะมองไปในทางเดียวกันของสายตาที่ทอดยาวอยู่ ก่อนจะหันมองมาคนอายุมากกว่าว่าเป็นยังไง เพราะเห็นนั่งนิ่งๆไม่ขยับเขยื้อนจนน่าสงสัย

            “พี่ยังไม่ง่วงอ่ะเตนล์ เตนล์ง่วงก่อนก็ไปนอนก่อนเลยนะ”

            “ไม่เอาอ่ะ จะอยู่เป็นเพื่อนพี่แทยง”

            มือบางอุ่นดึงผ้าห่มผืนหนา แบ่งปันความอบอุ่นด้วยการขยับให้ความใกล้ชิดมีมาก เข้าไปนั่งข้างๆอีกคนก่อนจะอิงหัวและทิ้งน้ำหนักบนไหล่กว้างนั้น

            “เป็นยังไงบ้าง เห็นบอกว่าอยากมาเที่ยวฮาวายนี่” พี่ชายถามคนน้องที่กำลังกำชายผ้าแน่นเพราะลมที่พัดขึ้นมาจากคลื่นซัด

           

            “สนุกดีนะครับพี่แทยง มีอะไรที่เตนล์อยากทำเยอะเลย ว่าแต่พี่แทยงเถอะ เป็นยังไงบ้างครับทำงานเหนื่อยหรือเปล่า”

            “เหนื่อยมากเลยล่ะ แต่คิดถึงใครบางคนมากกว่า”

            “จริงอ่ะ ไม่ใช่ทำงานหนักจนลืมเตนล์ไปแล้วหรอ”

            “ไม่ลืมหรอก”

            จมูกจรดลงบนแก้มนุ่มของอีกคน วงแขนแกร่งยกขึ้นมาโอบไหล่อีกคนไว้ ก่อนจะดึงขึ้นมานั่งบนตัก คนน้องขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยินยอมคนพี่ไปเสียซะทุกอย่าง มือบางกำลังถูกนิ้วเรียวเติมเต็มช่องว่างระหว่างนิ้วด้วยมือคนข้างหลัง เตนล์หันมามองคนที่เอาคางเกยไหล่เขาด้วยความอุ่นใจ แทยงฮยองดูดีแม้แต่ยามที่ผิวหน้าไร้เครื่องประทินโฉม เครื่องสำอางที่ใช้ตอนมีงาน

            “คิดถึงมากเลยล่ะ คิดถึงเตนล์มาก”

            “อีกไม่นานแล้วก็อยู่ด้วยกันแล้วล่ะครับพี่แทยง”

            กองไฟกำลังมอดไหม้ เสียงแตกของฟืนไม้ที่ถูกความร้อน ธุลีเศษไม้ที่ถูกเผาจนปลิวขึ้นไร้น้ำหนัก แสงไฟที่ริบหรี่ หลอดนีออนจากโรงแรมก็มาไม่ทิ้ง กลายเป็นมุมอับมืดที่คนมองจะหายากแถมคบไฟก็เริ่มดับลงไป ความโรแมนติกมีมากจนความรู้สึกบางอย่างเริ่มตีขึ้นมากจนไม่อาจต้านทาน

            “เตนล์.. พี่คิดถึงเตนล์จัง.”

            “อื้อ..”

            ริมฝีปากบางกำลังถูกคุกคามผ่านสัมผัสเมื่อเตนล์หันหน้าไปมองอีกคน มือหนาถูกยกขึ้นประคองใบหน้าคนน้อง ริมฝีปากเป็นกระจับกำลังถูกครอบครองด้วยอวัยวะเดียวกัน แทยงหลับตาลงพร้อมกับกดเน้นย้ำบนสัมผัส เตนล์กุมมือหนาของแทยงที่กำลังจับอยู่แน่นขึ้น ลิ้นหนาขออนุญาตก่อนจะถูกส่งเข้าไปตักตวงความหวานนิดหน่อยภายใน ร่างบางกำลังถูกอารมณ์และสัมผัสพาไปจนไม่รู้ว่าได้ไปนอนบนผืนผ้าที่ปูแล้ว

            “พี่แทยง..”

            ริมฝีปากที่ผละกันออกก่อนใบหน้าคนน้องจะมองไปทางอื่น รู้ว่าคิดถึงมากแต่ก็ไม่ต่างกันเลยในความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย ในขณะร่างกายของคนพี่ขึ้นคร่อมอยู่ ร่างหนาข้างบนก็พยายามแกะกระดุมเสื้อคนน้องออกด้วยความช้าตามทีละเม็ด และพยายามไม่ให้ผ้าห่มผืนหนายาวร่นไปอยู่บนเท้าได้ กลัวว่าเตนล์จะหนาว

            “ถ้าหนาวก็กอดพี่ไว้นะ พี่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ไหวจริงๆ”

            “ถ้าอย่างนั้นเตนล์ก็เป็นเหมือนพี่แทยงตอนนี้”

            “พี่จะทำเบาๆนะ”

            “ครับ”

            มือหนาลากผ่านใต้สาบเสื้อสีขาวก่อนจะแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ ถอดเสื้อคนน้องออก พร้อมกับเสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียวของตัวเอง มือบางโอบขึ้นคออย่างรู้งาน กางเกงผ้าขาสามส่วนของแทยงถูกถอดออกไปด้วยมือเตนล์พร้อมกับผ้าชิ้นสุดท้ายของร่างกาย ร่างบางใต้ร่างคลายปมเชือกที่หัวกางเกงก่อนจะแก้ทิ้งให้หมดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็มีผ้าห่มผืนเดียวแล้วที่ทำหน้าที่ปกปิดและให้ความอบอุ่นกับคนทั้งสอง

            มือหนาหนึ่งข้างที่ค้ำยัน อีกข้างลูบแก้มของคนน้องก่อนจะหอมมันอีกครั้ง ริมฝีปากประกบกันอย่างรวดเร็วราวกับว่าโหยหาสัมผัสนี้มานาน วงแขนที่ดึงแทยงให้โน้มลงมาด้วยความเบา ลำคอเป็นตำแหน่งต่อมาที่แทยงจะยลโฉม อย่างน้อยคนพี่ก็รู้ว่าหลายเดือนที่ผ่านมาคนน้องก็มีเนื้อมีหนังขึ้นมากเหมือนกัน

            เนินอกกำลังถูกพรมจูบด้วยริมฝีปาก แต่งเติมรอยกลีบซากุระบนไหปลาร้า เสียงดังจากการแทนจูบทำให้เตนล์ต้องหน้าขึ้นสี ลิ้นดุนกำลังหยอกล้อกับปทุมถันที่แข็งขืน จนคนใต้ร่างต้องแอ่นตัวรับสัมผัสที่ปลุกความกระหายภายในกายนั้น มือคนพี่ไล่ลากลงไปที่ส่วนอ่อนไหวของร่างกายคนน้องจนกระตุกวาบ น้ำเหนียวๆที่ปลายแก่นกายอุ่นนั้นทำให้รู้ว่าเตนล์ก็เริ่มจะไม่ไหวในอารมณ์เหมือนกัน

            “อื้อ!”

            มือหนากอบกุมทั้งหมดไว้ในมือก่อนจะออกแรงขยับขึ้นลงจนร่างกายต้องขยับเคลื่อนตามจังหวะมือคนพี่ แต่ริมฝีปากหนาของคนร่างสูงก็ยังมอบรอยสีชมพูจางบนเนินอกจนไล่ลงมาที่หน้าท้องขาวนั้น จังหวะที่ขยับขึ้นลงเริ่มเร็วขึ้นจนเตนล์ต้องขยับสะโพกตาม

            “อ้า!!”

            คนน้องหอบหนักเมื่อปลดปล่อยความอึดอัดสูงสุดออกมาเต็มมือคนพี่ ความอุ่นของการขยับร่างกายและการปลดปล่อยทำให้อุณหภูมิรอบข้างเริ่มสูงขึ้นเล็กน้อย แต่ของเหลวนั้นก็มากจนคนพี่ต้องหงายหน้าขึ้นมาถามคนน้อง

            “ทำไมออกมาเยอะยังเลยล่ะ”

            “เตนล์ไม่ทำ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่พี่แทยงทำ มันก็เลยเยอะ... มั้ง”

            คนน้องพูดด้วยความเขินอายในขณะร่างกายไม่มีอะไรบดบัง พร้อมกับคนพี่ที่ยิ้มมุมปาก ร่างกายของเตนล์เป็นของแทยงไม่มีใครแตะต้องเพราะเตนล์อยากให้แทยงแตะต้องได้คนเดียว กายหนาขยับตัวจนผ้าผืนใหญ่ที่ปูยับไปลาย ทรายเริ่มขึ้นมาบนผืนผ้า ขายาวที่ล็อคขาคนน้องไว้ ไม่มีการขัดขืนตั้งแต่เริ่มแรก

            “อื้อ..”

            นิ้วสองนิ้วถูกส่งไปทักทายและปรับสภาพ แค่สัมผัสก็รู้ว่าช่องอุ่นกำลังตอดรัดได้ที่ คนน้องสะดุดเล็กน้อยเมื่อนิ้วเรียวสามนิ้วถูกส่งเข้าไปลึก ความเย็นของอากาศข้างนอกกับความอุ่นภายในกายไม่เหมือนกัน แทยงปาดของเหลวขาวขุ่นที่คนน้องปล่อยออกมาให้เป็นสารหล่อลื่นในตอนนี้

            “พี่จะใส่นะเตนล์”

            “อื้อ..”

            แก่นกายอุ่นที่แข็งขืนเต็มที่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ร่างกายของทั้งสองสัมผัสกัน แน่นอนว่ามันใหญ่กว่านิ้วสามนิ้ว แทยงประคองมันมาจ่อที่ช่องทางอุ่นนั้นก่อนจะค่อยใส่แค่ส่วนหัวเข้าไปก่อน ถึงคนน้องจะคุ้นชินแล้วแต่ก็ห่างหายจากการที่เขาทำแบบนี้ไปนาน

            “จิกพี่ได้นะ”

            มือบางกำชายผ้าแน่นก่อนแก่นกายอุ่นจะค่อยๆแทรกเข้ามาจนมิดด้าม เตนล์รู้ดีว่าช่วงล่างที่ประสานกันอยู่ตอบรับกันดีขนาดไหน การปรับสภาพค่อยๆเริ่มขึ้นเพราะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้นานมากเหมือนกัน รู้ว่าน้องเจ็บมาก การเบี่ยงเบนความสนใจด้วยรสจูบจึงถูกกระทำ และเตนล์ก็ตอบรับริมฝีปากอีกคนด้วยริมฝีปากตัวเอง

           

            “พี่ขยับนะ”

            “คะ..ครับ..อื้อ..อ่ะ..”

            ร่างหนาที่เริ่มสาวสะโพกการขยับที่เนิบนาบและค่อยเป็นค่อยไปกำลังเริ่มขึ้น ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันรู้สึกดีแต่ความเจ็บก็มีมากและรู้ดีว่าคนน้องเจ็บ พยายามทำเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เตนล์ไม่ขอร้องแทยงก็จะไม่ทำเร็ว เพราะครั้งแรกที่มีอะไรกันในห้องซ้อม คนน้องก็แทบลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว

            “แรงอีก..อ่ะ..ครับ..อื้อ..อ่ะ..อ่า..พี่...แทยง...”

            “โอเค..อ่า..เตนล์”

            ช่วงล่างที่เริ่มตอบรับกันดีมากขึ้น ความเร็วในการขยับสะโพกของแทยง และการสวนสะโพกกลับของเตนล์ทำให้เสียงเนื้อกระทบกันมีอย่างไม่ดังมาก แต่ความเร็วก็เพิ่มมากขึ้นตามความลึกของสอดใส่

           

            “อื้อ..พี่แทยง... ทรายเข้า..อ่ะ..อ่า..อ่า..อ่ะ..อ๊ะ..”

            ทำยังไงดีก็เพราะการขยับของร่างกายทั้งสองทำให้ผ้าปูผืนใหญ่ต้องเปื้อนทรายและยับยู่ยี้

           

            “โอเค ใช่ไหมเตนล์”

            “คะ..ครับ..อื้อ...อ่ะ...”
            “เรียกชื่อพี่ เตนล์ อ่า..”

            “อ่า..อ่ะ..พี่แทยง...”

            คนพี่โน้มตัวลงมาก่อนจะจูบคนน้อง พยายามซอยให้ถี่และเร็วขึ้น สาวสะโพกให้เร็วเมื่อรู้สึกถึงจุดสิ้นสุดของปลายทาง มือหนาที่สอดปลายนิ้วเข้ากับช่องว่างระหว่างมือแล้วกำมือแน่น ขยับช่วงล่างให้เร็วขึ้นและแรงขึ้นกระแทกถี่ขึ้นเพื่อให้คนน้องจะได้นอนพัก มันดึกแล้ว

            “อ่ะ..อ่า...พี่แทยง..อ๊ะ...อ่า...อ่า”

            “อีกนิดเดียวนะ..”

            “อ่ะ..อ่า...อ๊ะ..”

            “อ้า!! เตนล์”

            แทยงกระแทกเข้าไปเน้นๆจนนิ่งค้างแช่ไว้ ฉีดความอุ่นเข้าไปในร่างกายของอีกคน เตนล์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นในช่องท้องน้อยนั้น คนพี่หอมหน้าผากคนน้อง หอบไม่ต่างกัน มือหนาปาดเหงื่อที่ไหลออกมาจากการออกกำลังกายเมื่อสักครู่ ก่อนจะจูบริมฝีปากกระจับนั้นอีกครั้ง แทยงค่อยประคองคนน้องขึ้นมานั่งข้างๆพร้อมกับถอดแก่นกายตัวเองออก ของเหลวขาวขุ่นไหลตามแก่นที่ถอนออกมา หยดลงบนผืนผ้า ปริมาณของมันก็มากไม่ต่างจากเตนล์ที่ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง

            “พี่แทยงอย่าบอกนะว่า..”

            “ใช่ พี่เก็บไว้ทำกับเตนล์”

            “พี่แทยง!!” มือบางตีเข้าที่ไหล่หนาเมื่อรู้ว่าคนพี่เก็บอารมณ์ที่มีทั้งหมดมาใช้

            การนั่งบนตักที่หมิ่นเหม่และที่ต้องคอยขมิบช่องทางหลังไว้เพราะดูท่าทางอีกคนจะปล่อยไว้เยอะ แทยงห่อเตนล์ด้วยผ้าห่ม และกอดอีกคนไว้บนตัก ให้ไออุ่นของกันและกันแทรกถึงกัน

            “อุ่นยังเตนล์”

            “อุ่นแล้วครับ..”

            “ดึกๆค่อยขึ้นไปนอนเนาะ”

            “ถ้าเตนล์เดินไม่ได้ล่ะพี่แทยง ไหนบอกจะทำเบาๆไงครับ”
            “ก็อดไม่ได้อ่ะ คิดถึงหนักมากไปหน่อย อยากสัมผัสร่างกายนี้มากเลยล่ะ”

            “เตนล์ก็คิดถึงพี่แทยงครับ เตนล์ก็เป็นแบบพี่แทยงนั้นแหละ”

            “พูดอย่างนี้ อีกรอบดีไหม”

            “ไม่เอา พรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นทำไง”

            สองคนที่กอดกันกับกองไฟที่กำลังจะหมดอายุความร้อน แทยงกอดเตนล์แน่น ให้ความอุ่นส่งผ่านเนื้อที่แนบกัน ภายใต้แสงดาวและเสียงคลื่นที่ซัดบนหาดทราย

สกรีมผ่าน #แทเตนล์ข้างกองไฟ

องครักษ์น้อย